تصوف و عرفان در شعر فارسی

این مقاله به تاثیر عمیق فلسفه و مضامین عرفانی صوفیانه بر قلمرو پر جنب و جوش سنت شعر فارسی می پردازد. در طول قرونمتمادی، شاعران پارسی از آموزه های صوفیانه و تجربیات عرفانی الهام گرفته اند تا آثار ماندگاری بسازند که معنویت، عشق و جستجوی حقیقت الهی را بررسی میکنند. این مقاله سیر تحول شعر صوفیانه را در ایران دنبال میکند و استفاده از استعاره، نمادگرایی و تمثیل توسط شاعرانی مانند مولانا، حافظ، عطار و دیگران را برای انتقال مفاهیم و بینشهای پیچیده معنوی برجسته میکند. از طریق آیات آنها، خوانندگان به سفری دگرگون کننده در کشف خود و روشنگری معنوی دعوت می شوند، زیرا مضامین اتحاد با معشوق، جوهر هستی و جستجوی آرامش درونی بررسی می شود. این مقاله با بررسی نقشهای کلیدی صوفیانه مانند عشق، اشتیاق، زهد و مسخ معنوی، بر اهمیت ماندگار تصوف و عرفان در شعر فارسی تاکید میکند و توانایی آنها را در الهامبخشی و طنیناندازی با مخاطبان در سطح جهانی نشان میدهد. این نشان می دهد که چگونه شعر به عنوان یک رسانه قدرتمند برای ارتباط با الهی، فراتر رفتن از دغدغه های دنیوی و پرورش روح در مسیر مقدس خود عمل می کند.

کلیدواژه ها:

تصوف ، عرفان ، شعر فارسی ، سیر معنوی ، مولانا ، حافظ ، عطار ، استعاره ، نمادگرایی