بررسی رویکردهای درمانی اختلالات یادگیری دانش آموزان در آموزش و پرورش

هدف از پژوهش حاضر بررسی مهمترین عوامل موثر بر اختلالات یادگیری دانش آموزان می باشد. این تحقیق با روش تحلیل محتوا و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای - اسنادی بوده است . اصطلاح اختلال یادگیری از نیاز به تشخیص و خدمت به دانش آموزانی برخاسته است که به طور مداوم در کارهای درسی خود با شکست مواجه می شوند و در عین حال درچهارچوب سنی کودکان استثنایی نمی گنجند. اصطلاح کودکان دارای ناتوانی یادگیری به کودکانی اشاره دارد که در یک یا چند مورد از فرایندهای اساسی رشدی و تکاملی از قبیل درک و فهم ، استفاده از زبان گفتاری یا نوشتاری اختلال داشته باشند. اختلال های یادگیری یکی از معضل های مهم و تعیین کننده سرنوشت تحصیلی دانش آموزن به شمار می آید. این اختلال ها به ضعف قابل ملاحظه دانش آموزان از لحاظ آموزشی و بالینی در دروس مرتبط با دیکته ، حساب و خواندن اطلاق می گردد که به طبع ، دیگر مسائل آموزشی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار داده و با پیامدهای روانی اجتماعی نامساعد بعدی همراه می شود. اختلال یادگیری یعنی رشد ناکافی مهارت های خاص تحصیلی که به علت بیماری جسمی یا عصبی نباشد بلکه توانایی هایی مانند خواندن، نوشتن و یا ریاضیات به طور قابل توجهی کمتر از سطح توانایی عمومی کودک است . در خصوص علل اختلال های یادگیری رویکردهای مختلفی وجود داشته و به تبع آن رویکردهای درمانی مختلفی نیز وجود دارد. اولین رویکرد، رویکرد پزشکی است ، که اختلال یادگیری را یک مشکل جسمی فرض کرده و درمان دارویی و درمانهای دیگری که آموزش را موثرتر می کنند را پیشنهاد می کند؛ رویکرد رفتاری مشکل را در آموزش نامناسب دانسته و به دستکاری تکالیف و پیامدهای تکلیف قائل است . رویکرد شناختی بر خلاف دو رویکرد پیشین ، مشکل را در تفکر دانسته و آموزش راهبردهای یادیار و راهبردهای فراشناختی را در درمان اختلالهای یادگیری موثر می داند. از دیگر رویکردها می توان رویکرد تشخیصی و جبرانی و سازنده گرا را نام برد.

کلیدواژه ها:

اختلال ، اختلال یادگیری ، خواندن ، نوشتن ، آموزش و پرورش استثنائی