ارتباط گرایی در عصر فاوا

ارتباط گرایی به عنوان پارادایم جدید یادگیری در عصر دیجیتال مطرح است . این نظریه ، نظریه های یادگیری رفتارگرایی ، شناخت گرایی و ساختن گرایی را به چالش کشانده است . به عقیده زیمنس چنین نظریه های پاسخ گوی نیازهای یادگیری در عصر دیجیتال نبوده است . یادگیری از دیدگاه ارتباط گرایی در انواع شبکه ها پخش شده است و فرایند مرتبط کردن ، رشد دادن و هدایت این شبکه هاست . به اعتقاد پیروان ارتباط گرایی نوع سومی از دانش که در قالب تقسیم بندی دوگانه کمی و کیفی نمی گنجد ، دانش ارتباط گرایی است . دانشی که نه کیفی و نه کمی بلکه این دانش حاصل ارتباط هاست . در مقایسه نظریه های یادگیری رفتارگرایی و شناخت گرایی و ساختن گرایی با نظریه ارتباط گرایی چنان برداشت می شود که نظریه ارتباط گرایی نه تنها بقیه نظرها را در بر می گیرد بلکه مکمل نظریه های قبلی می باشد . پس می توان گفت این نظریه یادگیری نه جایگزین نظریه های یادگیری قبلی نیست ، بلکه در همسویی با آنها می باشد .

کلیدواژه ها:

ارتباط گرایی ، یادگیری ، یادگیری شبکه ای ، عصر دیجیتال