اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر انسجام روانی و سازگاری اجتماعی فرزندان طلاق

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر انسجام روانی و سازگاری اجتماعی نوجوانان تک والد( فرزندان طلاق) شهرستان سیرجان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه دختران متوسطه اول شهرستان سیرجان بود. ۳۰ نفر از نوجوانان دختر تک والد(فرزندان طلاق) پس از جذب از طریق فراخوان به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت آموزش با پروتکل روان درمانی مثبت نگر رشید، سلیگمن و پارکز(۲۰۰۶) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه حس انسجام آنتونوسکی (۱۹۸۷) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا( ۱۹۵۳) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) و تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا) استفاده شد. یافته ه ای پژوهش بیانگر اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر انسجام روان ی و همچنین سازگاری اجتماعی نوجوانان تک والد( فرزندان طلاق)گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پس آزمون بود(۰۱/۰.(P< روان درمانی مثبت نگر بدلیل تاکید بر نقاط قوت و کمک به افراد در یافتن معنا در سختی های زندگی می تواند انسجام روانی افراد را افزایش دهد و انسجام روانی بدلیل ایجاد توانایی مدیریت استرس و درک معناداری زندگی نیز سازگاری اجتماعی افراد را بهبود می بخشد. نتایج این پژوهش اطلاعات مفیدی درخصوص استفاده از این رویکرد روان درمانی در زمینه مشا وره فرزندان طلاق فراهم می کند. بنابراین مشاوران و روانشناسان می توانند از مداخله روان درمانی مثبت نگر در زمینه مشاوره نوجوانان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، انسجام روانی ، سازگاری اجتماعی ، فرزندان طلاق.