شادکامی و رابطه آن با یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر رابطه شادکامی با رشد اجتماعی و یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان ابتدایی شهر دورود در سال تحصیلی ۱۴۰۲ بود.طرح پژوهش حاضر بر حسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها توصیفی -همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی در شهر دورود بود که از این میان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای ۲۵۷ نفر به این صورت که ابتدا از بین مدارس ابتدایی کلاس های پنجم و ششم دبستان به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها بر اساس سه پرسشنامه استاندارد پرسشنامه شادکامی آکسفورد (۱۹۹۰)، رشد اجتماعی واینلند (۱۹۵۳) و پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و همکاران (۱۹۹۱) انجام گرفت . تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS در دو بخش توصیفی و استنباطی (آزمون همبستگی پیرسون، و رگرسیون چندگانه ) انجام پذیرفت .نتایج پژوهش نشان داد که بین شادکامی با رشد اجتماعی در دانش آموزان ابتدایی رابطه مثبت معناداری وجود داشت (۰۱/۰P< ). همچنین بین شادکام ی با یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان ابتدایی رابطه مثبت معنادار وجود داشت (۰۱/۰P<).یافته های پژوهش حاضر بیان کننده اهمیت افزایش شادکامی در دانش آموزان با بهبود در میزان رشد اجتماعی و یادگیری خودتنظیمی است . می توان از این یافته ها برای تدوین برنامه هایی جهت افزایش شادکامی دانش آموزان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، رشد اجتماعی ، یادگیری خودتنظیمی