بررسی اثربخشی درمان خوددلسوزی شناختی بر فرسودگی والدینی ، نگرش به زمان و خودآگاهی هیجانی در مادران کودکان دارای عقب ماندگی ذهنی در شهر تهران

شرایط زندگی مادران دارای کودکان با عقب ماندگی ذهنی به سبب رویارویی با شرایط دشوار نیازمند برخورداری از ویزگی های توانمندکننده است و از همین ، ضرورت آموزش مداخلات موثر برای افراد ضرورت دارد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان خوددلسوزی شناختی بر فرسودگی والدینی ، نگرش به زمان و خودآگاهی هیجانی در مادران کودکان دارای عقب ماندگی ذهنی در شهر تهران به انجام رسید. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، از نوع نیمه آزمایشی مبتنی بر طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل مادران کودکان با عقب ماندگی ذهنی در منطقه ۱و ۶ شهر تهران بود. حجم نمونه برابر با ۴۰ نفر بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شد. به منظور گردآوری دادهها از پرسشنامه های پرسشنامه فرسودگی والدینی رزکام، بیراندا و میکلایج (۲۰۱۸)، نگرش به زمان میللو و وورل (۲۰۱۰) و خوداگاهی هیجانی گرنت ، فرانکلین و لانگ فورد (۲۰۰۲) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که در سطح ۰۰۱/۰، خوددلسوزی شناختی بر فرسودگی والدینی ، نگرش به زمان و خودآگاهی هیجانی در مادران کودکان دارای عقب ماندگی ذهنی در شهر تهران اثربخشی معنادار دارد. در نتیجه ، به مشاوران و روانشناسان در مراکز توانبخشی و همچنین ، مدارس با نیازهای ویژه توضیه می شود که با تمرکز بر راهبردهای خوددلسوزی شناختی ، مادران را در راستای داشتن زندگی شادتر و هدفمندتر یاری رسانند.

کلیدواژه ها:

فرسودگی والدینی ، فرزندپروری ذهن آگاهانه ، شایستگی هیجانی ، خودبیان گری هیجانی