اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر کاهش احساس تنهایی و اضطراب وجودی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهرستان چالوس

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر کاهش احساس تنهایی و اضطراب وجودی بوده است. این مطالعه به روش نیمه آزمایشی صورت پذیرفته است و جامعه آماری آن را سالمندان مقیم آسایشگاه های شهرستان چالوس تشکیل دادند. نمونه گیری به روش هدفمند صورت پذیرفته است و ۴۰ نفر از این سالمندان که در آزمون غربالگری میانگین نمرات اضطراب وجودی و احساس تنهایی شان بیشتر بود، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. پرسشنامه احساس تنهایی و پرسشنامه اضطراب وجودی برای اندازه گیری متغیر ها استفاده شدند و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافته ها حاکی از آن بوده اند که روان درمانی مثبت نگر بر اضطراب وجودی و احساس تنهایی به ترتیب با ضرایب اتای ۰/۷۲ و ۰/۵۰ اثر بخش بوده است؛ همچنین، نتایج تحلیل کوواریانس نشان داده است که روان درمانی مثبت نگر از میان مولفه های احساس تنهایی بر مولفه های همگان و دوستان، عاطفی/ هیجانی و دیگران با فاصله/ فردیت با ضرایب اتای ۰/۳۸، ۰/۳۵، ۰/۳۱ تاثیر دارد؛ این مداخله درمانی از میان مولفه های اضطراب وجودی بر احساس گناه_محکومیت و بی-معنایی_پوچی به ترتیب با ضرایب اتای ۰/۵۸ و ۰/۵۴ اثر بخش بوده -است. در نتیجه، می توان به منظور کاهش اضطراب وجودی و احساس تنهایی سالمندان مقیم آسایشگاه ها از روان درمانی مثبت نگر استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، احساس تنهایی ، اضطراب وجودی