بررسی رابطه حساسیت اضطرابی با دشواری هیجانی، نقش میانجی رفتار خودآسیب رسان در نوجوانان سطح رشت

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه حساسیت اضطرابی با دشواری هیجانی، نقش میانجی رفتار خودآسیب رسان در نوجوانان سطح رشت است. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان سطح رشت که در سال تحصیلی ۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بودند که ازمیان آنها تعداد ۱۹۵ نفر با استفاده از روش تصادفی ساده انتخاب شدند برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های پرسشنامه های رفتارهای خودآسیب رسان (SHI) حساسیت اضطرابی تجدید نظر شده (ASI-R) و پرسشنامه مقیاس دشواری های تنظیم هیجان(DERS) استفاده شد، برای تحلیل دادها از روش آمار توصیفی و تکنیک مدل یابی معادلات ساختاری از نرم افزار آماری (آموس) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که اثر ضریب مسیر کل حساسیت اضطرابی با دشواری هیجانی نقش میانجی رفتار خودآسیب رسان ، ۰.۲۶۹ و همچنین مقدار معناداری ۴.۹۰۱ می باشد که در مجموع یک مقدار معنادار می باشد. این نتیجه در راستای دیگر یافته ها و مبانی نظریه ای بوده و ارزیابی متغیر حساسیت اضطرابی با دشواری هیجانی می تواند در تدوین برنامه پیشگیری و مداخله درمانی نوجوانان با رفتارهای خودآسیب رسان استفاده شود.

کلیدواژه ها:

حساسیت اضطرابی ، رفتار خودآسیب رسان ، دشواری هیجانی ، نوجوانان