نقش خودسامان دهی هیجانی و الگوهای تعاملی خانواده در پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر در دختران نوجوان

دوره نوجوانی یکی از حساس ترین دوران است که با بحران های بسیاری همراه است. از نظر اکثر افرادی که با نوجوانان کار می کنند، گرایش به رفتارهای پرخطر به عنوان مهم ترین خطری که این گروه را تهدید می کند. براین اساس مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش خودسامان دهی هیجانی و الگوهای تعاملی خانواده در پیش بینی گرایش به رفتارهای پرخطر در دختران نوجوان صورت گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که به روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۱۲۰ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه رفتارهای پرخطر، مقیاس تجدیدنظر شده الگوهای تعاملی خانواده و خودساماندهی هیجانی شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS با ورژن ۲۰ و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه قرار گرفت. براساس یافته ها بین خودسامان دهی هیجانی (۰/۳۲۵-=r)، الگوهای تعاملی گفت و شنود (۰/۳۰۷- =r) و الگوهای تعاملی همنوایی (۰/۲۴۰ =r) با گرایش به رفتارهای پرخطر در دختران نوجوان رابطه معنی داری وجود دارد (p<۰/۰۱). نتایج تحیلی رگرسیون نشان داد که ۲۹/۴ درصد از گرایش به رفتارهای پرخطر نوجوانان از طریق خودسامان دهی هیجانی و الگوهای تعاملی خانواده قابل پیش بینی است (p<۰/۰۱). براساس نتایج توجه به این متغیرها در نوجوانان دختر می تواند گامی موثر در کاهش گرایش آنان به رفتارهای پرخطر باشد.

کلیدواژه ها:

خودسامان دهی هیجانی ، الگوهای تعاملی خانواده ، رفتارهای پرخطر ، نوجوان