اثر بخشی طرحواره درمانی بر سطح تاب آوری زنان در آستانه طلاق شهر تهران

امروزه طرحواره درمانی به عنوان یکی از درمان های شناختی جایگاه ویژه ای در بین درمانگران دارد. هدف این مطالعه بررسی تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سطح تاب آوری زنان در آستانه طلاق شهر تهران بود. این مطالعه بر مبنای مفروضه تحقیق؛ به صورت نیمه آزمایشی، پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه مورد مطالعه، جامعه آماری این تحقیق کلیه مراجعین متقاضی طلاق (زن و شوهر) اعم از مراجعان خود ارجاعی و یا ارجاع داده شده از طرف دادگاه خانواده استان تهران بود. برای این منظور از پرسشنامه های مقیاس تاب آوری کانر دیوید سون، مقیاس میل به طلاق، پرسشنامه طرح واره های یانگ - فرم کوتاه استفاده شد. نتایج نشان داد. نتایج نشان داد بین گروه کنترل و گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری از لحاظ تمایل به طلاق وجود دارد. به عبارت دیگر، گروه های آزمایشی با توجه به میانگین تمایل به طلاق آنان نسبت به میانگین گروه کنترل موجب کاهش میل به طلاق گروه های آزمایش شده است، بین گروه کنترل و گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری از لحاظ تمایل به طلاق وجود دارد. به عبارت دیگر، گروه های آزمایشی با توجه به میانگین تمایل به طلاق آنان نسبت به میانگین گروه کنترل موجب کاهش میل به طلاق گروه های آزمایش شده است، بنابراین فرضیه تحقیق تایید می گردد. یعنی همراه با دوره طرحواره درمانی، سطح تاب آوری زنان در آستانه طلاق بالاتر رفته که منجر به پایین آمدن تمایل آنان به طلاق شده است.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تاب آوری ، طلاق ، زنان