ارتقای کیفیت فضاهای شهری جهت کاهش اثرات جزایر حرارتی با رویکرد طراحیشهری بایوفیلیک (نمونه موردی محله هفت حوض تهران)

در میان عوامل موثر در ارتفاء کیفیت «محیط» میتوان به آسایش حرارتی به عنوان یکی از تاثیرگذارترین مولفه در تابآوری اقلیمی اشاره کرد که مستقیما بر آسایش حرارتی فعالیت های جمعی در محیط هایشهری و حتی کنش های مربوط به اجتماع را تحت تاثیر قرار می دهد. دستیابی به اصول، روش و راهنمایطراحی از طریق تاب آوری اقلیمی که پاسخگوی نیازهای اقلیمی فضاهای شهری باشد، امری کاملا ضروریبه نظر می رسد.پژوهش حاضر سعی دارد تا با هدف دستیابی به راهنمای طراحی تاب آوری اقلیمی درراستای آسایش حرارتی حرکت پیاده، روش های تحلیل آسایش حرارتی پیاده فضاهای شهری را ارزیابیکرده و با شناسایی ابزارهای مناسب برای تحلیل این نوع کیفیت، متناسب با اهداف و دانش طراحی شهری،نوع و میزان تاثیر عناصر مورفولوژی شهری را در تابآوری اقلیمی در راستای افزایش آسایش حرارتیتعیین کند. بدین منظور بعد از کسب اطلاعات مبانی نظری این حوزه و شبیه سازی در از طریق نرم افزارENVI-met و داده های مورد نیاز نظیر شاخص PET ،عرض معابر، ارتفاع ساختمان و سطح زیربلوک(سطح اشغال) که برای این پژوهش مدنظر بوده، مورد استفاده قرار گرفته است.روش تحلیل، بر پایه یروش نمونه موردی استوار است که یک سری موارد و مطالب را حول حوزه، مورد بررسی یعنی آسایشحرارتی بیان می کند. در بخش شناخت از روش مطالعات اسنادی و کتابخانهای و در شناخت محدودهطراحی از آمار و ارقام هواشناسی، مشاهده و تحقیق میدانی بهره گرفته شده است

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، جزایر حرارتی ، طراحی بایوفیلیک ، فضای سبز