اثربخشی آموزش خود مراقبتی روانی بر کیفیت زندگی، و خود شفقت ورزی زنان

پژوهش حاضر باهدف تعیین میزان اثربخشی خودمراقبتی روانی بر کیفیت زندگی، و خود شفق تورزی در زنان متاهل انجام شد.این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان متاهل تحت پوشش مرکز خدمات جامع سلامت شهری شماره ۳ شهر کامیاران تشکیل میدادند. از بین این زنان ۳۰ نفر به روش در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. ابتدا افراد هر دو گروه آزمایش و کنترل پرسشنامه های کیفیت زندگی عمومی سازمان جهانی بهداشت، و خود شفقت ورزی فرم - بلند (نف و همکاران، ۲۰۰۳) را به عنوان پیش آزمون تکمیل کردند. سپس گروه آزمایش، تحت آموزش خودمراقبتی روانی به مدت هشت جلسه ای هر جلسه یک ساعت قرار گرفت؛ ولی گروه کنترل هیچگونه مداخل های را دریافت نکردند. بعد از پایان دوره، مجددا افراد هر دو گروه آزمایش و کنترل، همان پرسشنامه ها را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss نسخه ۲۱ در سطح استنباطی با کمک تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) تجزیه وتحلیل گردید . یافته ها حاکی از آن بود که میزان کیفیت زندگی، تحمل پریشانی هیجانی و خود شفقت ورزی زنان متاهل گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل، به طور معناداری افزایش یافته است. باتوجه به یافته های بهدستآمده میتوان گفت، تاثیر آموز ش خودمراقبتی روانی در متغیرهای کیفیت زندگی، خود شفقت ورزی در سطح (۰۱ / ۰ > p) معنادار است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد آموزش خودمراقبتی روانی اثربخشی معناداری در کیفیت زندگی و خود شفقت ورزی زنان متاهل دارد.

کلیدواژه ها:

خودمراقبتی روانی ، کیفیت زندگی ، خود شفقت ورزی ، زنان