اثربخشی آموزش خودشفابخشی گروهی بر حسا سیت، شدت و پایداری واکنش پذیری هیجانی در زنان مبتلا به سرطان شهراصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودشفابخشی گروهی بر حساسیت، شدت و پایداری واکنش پذیری هیجانی در زنان مبتلا به سرطان شهراصفهان بود. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام ی زنان مبتلا به سرطان سینه شهر اصفهان بودند که در سه ماهه نخست سال ۱۴۰۱ جهت دریافت درمان به مرکز مشاوره مکسا مراجعه نموده بودند و تعداد آن ها در این بازه زمانی براساس آمار دریافت شده از مرکز مشاوره ۹۳ نفر بود. ۳۰ نفر بعنوان نمونه ی پژوهش به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفتند.ابزار مورد استفاده در پژوهش پرسشنامه واکنش پذیری هیجانی متیو و ناک (۲۰۰۸)، بود. جلسات آموزش گروهی خودشفابخشی براساس پروتکل لطیفی و مروی (۱۳۹۷) با اقتباس از لوید و جانسون (۲۰۱۰) در طی ۱۴ جلسه ۲ ساعته برگروه آزمایش انجام شد. داده های حاصل از این پژوهش با توجه به فرضیه های موردبررسی، با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۴ در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (آزمون های نرمال سازی و کوواریانس) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد آموزش خودشفابخشی گروهی بر حساسیت، شدت و پایداری واکنش پذیری هیجانی در زنان مبتلا به سرطان شهراصفهان موثر است (p<۰/۰۵). بنابراین نتیجه گرفته میشود که ازاین درمان میتوان برای بیماران سرطانی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودشفابخشی گروهی ، واکنش پذیری هیجانی