اثربخشی درمان وجودی بر علاقه اجتماعی و رغبت به ازدواج دختران در آستانه ازدواج شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان وجودی بر علاقه اجتما عی و رغبت به ازدواج دختران در آستانه ازدواج شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمهتجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه شامل کلیه دختران در آستانه ازدواج گروه سنی ۱۸ تا ۲۵ سال شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ بود. روش نمونه گیری دردسترس و حجم نمونه ۳۰ نفر انتخاب گردید و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفت. ابزارهای اندازه گیری پژوهش پرسشنامه ۵۰ سوالی علاقه اجتما عی سولیمان (۲۰۰۲) و پرسشنامه ۲۴ سوالی رغبت به ازدواج حیدری، از روش آماری تحلیل spss مظاهری و پور اعتماد (۱۳۸۳) بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرمافزار کوواریانس تکمتغیره و چندمتغیره استفاده شد. یافته ها در مورد تاثیر درمان وجودی بر علاقه اجتما عی و رغبت به ازدواج دختران در آستانه ازدواج شهر اصفهان نشان داد، تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس آزمون علاقه اجتما عی و رغبت به ازدواج دختران در آستانه ازدواج گروه آزمایش و گواه وجود داشت؛ بنابراین میتوان نتیجه گرفت، درمان وجودی بر علاقه اجتما عی و رغبت به ازدواج دختران در آستانه ازدواج تاثیر داشت (ضریب اطمینان ۰/۹۵ و α=۰/۰۵).

کلیدواژه ها:

درمان وجودی ، علاقه اجتما عی ، رغبت به ازدواج ، ازدواج