نقش میانجیگری هوش معنوی در رابطه بین دلزدگی زناشویی و تعهد زناشویی با رضایت زناشویی در زوجین ۳۰ تا ۵۵ سال شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجیگری هوش معنوی در رابطه بین دلزدگی زناشویی و تعهد زناشویی با رضایت زناشویی در زوجین ۳۰ تا ۵۵ سال شهر اصفهان بود. این مطالعه از نوع توصیفی – همبستگی و بر مبنای تحلیل مسیر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زوجین شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ بود که از این بین ۲۱۷ نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های تعهد زناشویی (آدامز و جونز، ۱۹۹۷)، دلزدگی زناشویی (پانیز، ۱۹۹۶)، رضایت زناشویی (السون، فورنیر و دراکمن، ۱۹۸۲) و هوش معنوی (کینگ، ۲۰۰۸) بود. داده ها با استفاده از نرم افزارهای Amos-۲۶ و SPSS-۲۷ تحلیل شدند. یافته ها نشان داد مسیرهای مستقیم تعهد زناشویی، دلزدگی زناشویی به هوش معنوی اثر معنادار داشتند (۰۱ / ۰ > p ). مسیرهای مستقیم تعهد زناشویی و هوش معنوی به رضایت زناشویی نیز اثر معنادار داشتند (۰۱ / ۰ > p). تعهد زناشویی با میانجیگری هوش معنوی بر رضایت زناشویی اثرمعنادار داشت (۰۱ / ۰ > p). همچنین نیز دلزدگی زناشویی با میانجیگری هوش معنوی بر رضایت زناشویی اثر معنادار داشت (۰۱ / ۰ > p). با بررسی شاخص های برازش، مدل از برازش مطلوبی برخوردار بود. نتایج نشان داد تعهد زناشویی از جمله عوامل مهم در تجربه رضایت از رابطه زناشویی میباشد و همچنین افراد با هوش معنوی بالاتر به احتمال زیاد پیوند عاطفی عمیقتری را با شریک زندگی خود تجربه می کنند که منجر به رضایت زناشویی بیشتر می شود.

کلیدواژه ها:

تعهدزناشویی ، دلزدگی زناشویی ، رضایت زناشویی ، هوش معنوی ، زوجین شهر اصفهان