پیش بینی تحمل پریشانی بر اساس مستعد بودن به صفت شرم و گناه در مادران کودکان سرطانی شهر اصفهان

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، پیش بینی تحمل پریشانی بر اساس مستعد بودن به صفت شرم و گناه در مادران کودکان سرطانی شهر اصفهان بود. روش: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران کودکان سرطانی در سال ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ بود و با استفاده از نمونه گیری هدفمند ، ۱۸۰ نفر از آنها که به بیمارستان سیدالشهدا اصفهان مراجعه کردند انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵)، عاطفه خودآگاه تانگنی (۱۹۹۲) پاسخ دادند. یافته ها: یافته های تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیر شرم می تواند به طور معکوس تحمل پریشانی مادران را پیش بینی نمایند و بین تحمل پریشانی و مستعد بودن به صفت شرم رابطه منفی و معناداری وجود دارد (P<۰/۰۰۰۱). این در حالی است که مستعد بودن به صفت گناه تاثیر معناداری بر نمرهی تحمل پریشانی نداشت و توانایی پیش بینی نمره تحمل پریشانی را ندارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد متغیرهای مذکور نقش موثری در تحمل پریشانی مادران دارند و ضروری است که مراکز درمانی و مشاوران توجه بیشتری به عوامل تاثیرگذار در کاهش صفت شرم داشته باشند تا تحمل پریشانی مادران کودکان سرطانی را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

تحمل پریشانی ، مستعد بودن به صفت شرم ، مستعد بودن به صفت گناه ، مادران کودکان سرطانی