تاثیر گروه درمانی متمرکز بر هیجان بر خوش بینی، امیدواری و شفقت بر خود مادران دارای کودکان بیش فعال

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر گروه درمانی متمرکز بر هیجان بر خوش بینی، امیدواری و شفقت بر خود مادران دارای کودکان بیش فعال بود. پژوهش از لحاظ هدف جزء پژوهش های کاربردی و از لحاظ روش از نوع مطالعات نیمه آزمایشی است. جامعه پژوهش را کلیه مادران دارای فرزند بیش فعال در شهر اصفهان در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند که از بین آنها به صورت نمونه گیری هدفمند ۳۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه امیدوار میلر (۱۹۸۸)، پرسشنامه خوش بینی شییر و همکاران (۱۹۸۵) و پرسشنامه شفقت به خود نف (۲۰۰۳) بود. مداخله گروه درمانی متمرکز بر هیجان طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای انجام شد؛ اما گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. در تحلیل نتایج در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد حدود ۸ / ۵۰ درصد از افزایش خوش بینی، ۸ / ۴۷ درصد از امیدواری و ۷ / ۲۷ درصد از افزایش شفقت به خود آزمودنی ها وابسته به اثربخشی گروه درمانی متمرکز بر هیجان است. نتیجه گیری می شود که برای افزایش خوش بینی، امیدواری و شفقت به خود مادران دارای کودکان بیش فعال، گروه درمانی متمرکز بر هیجان موثر و کاربردی است.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی متمرکز بر هیجان ، خوش بینی ، امیدواری ، شفقت به خود ، بیش فعالی