اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر دوسوگرایی در ابراز هیجان مثبت و دوسوگرایی در ابراز استحقاق زنان دیابتی شهرستان نجف آباد

مطالعه حاضر با هدف اثربخشی طرحواره درمانی بر دوسوگرایی در ابراز هیجان مثبت و دوسوگرایی در ابراز استحقا ق بیماران دیابتی انجام شدهاست. طرح پژوهش ازنوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش بود . در این پژوهش از نمونهگیری هدفمند استفاده شد. بدین منظور از بین جامعه آماری این پژوهش که کلیهی بیماران مبتلا به دیابت شهر نجف آباد بر اساس معیارهای ورود و خروج از پژوهش، تعداد ۳۰ نفر از زنان مبتلا به دیابت ساکن حومه و شهر اصفهان که در مرکز خیریه دیابت جنان نجفآباد دارای پرونده بودند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل؛ پرسشنامه دوسوگرایی در ابراز هیجان (AEQ)، کینگ و امونز(۱۹۹۰) بود. پس از اجرای آزمون، شرکت کنندگان گروه آزمایش بصورت گروهی تحت مداخل هی طرحواره درمانی هیجانی (EST) در ۱۲ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای قرار گرفتند. پس از اعمال متغیر مستقل بر گروه آزمایش، هردو گروه مجددا بوسیله آزمون ها مورد ارزیابی قرار گرفته وداده ها بوسیله نرم افزار SPSS۲۸ و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان داد؛ طرحواره درمانی هیجانی بر دوسوگرایی در ابراز هیجان مثبت و دوسوگرایی در ابراز استحقا ق بیماران دیابتی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون تاثیرگذار بوده است و تغییرات گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل از نظر آماری معنادار هستند (P<۰/۰۵).

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی هیجانی ، دوسوگرایی در ابراز هیجان مثبت ، دوسوگرایی در ابراز استحقاق ، دیابت