بررسی معنای احساس خوش بختی از دیدگاه بزرگسالان: یک مطالعه پدیدارشناسی

احساس خوشبختی بدین معناست که وقتی نیازها، اهداف یا آرزوهایمان در زندگی روزمره برآورده می شود، احساس رضایتمندی می کنیم و سپس به لحاظ عاطفی و هیجانی احساس شادی به ما دست می دهد. احساس خوشبختی تاثیر بسیاری بر سلامت جسمانی وروانی افراد می گذارد و با توجه به پایین بودن سطح این عامل در کشور و همچنین نبود تحقیقات گسترده در این زمینه لزوم انجام پژوهش ایجاد می شود .در راستای این هدف با استفاده از رویکرد کیفی و روش پدیدار شناسی با ۳۰ زن و مرد بزرگسال که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده بودند مصاحبه به عمل آمد و اطلاعات به دست آمده با توجه به روش کلایزری تجزیه و تحلیل شد. نتایج این پژوهش بیانگر آن است که احساس خوشبختی شامل چهار مضمون اصلی احساس رضایت با زیر مضمون های رضایت شخصی، احساس رضایت از موفقیت های به دست آمده، رضایت از روابط اجتماعی و علاقه اجتماعی؛ احساس یکپارچگی با زیر مضمون های معنایابی، هدفمندی، انسجام درونی، معنویت؛ رشد یافتگی با زیر مضمون های رشد یافتگی درونی و بیرونی و تداوم یافتگی با زیرمضمون های زایندگی و جاودانگی است. در مجموع میتوان گفت که کسب احساس خوشبختی و زیستن باکیفیت در وهله نخست نیازمند فهم مفهوم خوشبختی و در مرتبه دوم برنامه ریزی برای زیستنی با کیفیت جهت تحقق این احساس است.

کلیدواژه ها:

احساس خوشبختی ، بزرگسالان ، روش پدیدارشناسی