بررسی تطبیقی انبساط و گشایش خاطر در اشعار رودکی و منوچهری

شادی، انبساط وگشایش خاطر یکی از حالات روانی انسان است. در ادوار گذشته ی تاریخ این سرزمین و پیش از آن که مصائبیهمچون هجوم مغولان برای مردمان این دیار رخ دهد، شادی و گشایش خاطر مردمان، یکی از خصیصه های بارز فرهنگ ایرانیبوده است؛ به همین دلیل حضور و بروز آن را در ابعاد گوناگون زندگی ایرانیان به خصوص شعر و ادبیات می توان مشاهده کرد.نمودهای گوناگون گشایش خاطر در ادبیات، بیشتر در شاخه ی شعر غنایی به چشم می آید. شعر غنایی از آنجا که جلوه گاهاحساسات شخصی شاعر است، میدانی برای بروز و ظهور احساسات گوناگون شاعر فراهم می سازد . در ایران باستان شادی نقشپررنگی را در زندگی مردمان ایفا می کرد. این شادی و خوش باشی از حوزه ی فرهنگ و ادبیات ایران باستان به حوزه ی ادبیاتفارسی مخصوصا سبک خراسانی که رویکردی برون گرا دارد منتقل شده است و با چهره ای دیگر در ادبیات عرفانی نیز نمود یافتهاست . رودکی و منوچهری از شاعران سرآمد سبک خراسانی هستند و گشایش خاطر و شادی در اشعار این دو تن نمود بسیار پررنگیدارد. از همین رو ما برآنیم تا در این پژوهش به بررسی راه کارهای شادمانی و انبساط خاطر و گزاره های تاثیرگذار بر بسط روحیه درشعر رودکی و منوچهری بپردازیم. و ضمن تلفیق مطالب تحقیقاتی که قبلا انجام شده است دسته بندی های جدیدی برای شادیو خوش باشی در اشعار شاعران مورد نظر ارائه دهیم و همچنین از منظری نو به مقوله ی انبساط خاطر و شادمانی در آثار این شاعرانبپردازیم؛ همچنین کوشیده ایم تا مطالب به دور از کلی گویی و ابهام ارائه شوند. روش تحقیق کتابخانه ای است و با بررسی منابعکتابخانه ای در پی رسیدن به هدف تعیین شده در پژوهش حاضر هستیم.

کلیدواژه ها:

انبساط خاطر ، رودکی ، گشایش ، منوچهری ، شعر