ضرورت نگاه اکوسیستمی به مردمی سازی اقتصاد ایران

این مقاله به بررسی ضرورت و تاثیر اتخاذ رویکرد اکوسیستمی در جهت مردمی سازی اقتصاد ایران می پردازد. این پژوهش با مرور متون جدید، نشان می دهد که چگونه اکوسیستم ها در سیستم های اقتصادی، فراگیری، تاب آوری و پایداری را ترویج می کنند. رویکرد اکوسیستمی بر ارتباط و وابستگی متقابل میان عوامل مختلف اقتصادی، سیاست ها و عوامل محیطی تاکید دارد. یافته های کلیدی این متون نشان می دهد که اکوسیستم ها با فراهم آوردن محیطی مساعد برای فعالیت های خلاقانه و کارآفرینی، همکاری میان بازیگران اقتصادی را تقویت، سازگاری با شوک های اقتصادی را افزایش و با تضمین توزیع عادلانه تر منابع و فرصت ها، به نابرابری های اجتماعی-اقتصادی می پردازند. همچنین، اکوسیستم ها از طریق حاکمیت اکوسیستم که ذینفعان را به سمت اهداف مشترک هدایت می کند، اجرای موثر سیاست ها را تسهیل می نمایند. این مقاله چالش های قابل توجهی را در اجرای رویکرد اکوسیستمی، از جمله نیاز به داده های جامع و روش های یکپارچه شناسایی می کند. پیامدهای سیاستی نشان می دهد که اتخاذ رویکرد اکوسیستمی می تواند به توسعه اقتصادی فراگیرتر و پایدارتر منجر شود. تحقیقات آینده باید بر پر کردن شکاف های موجود در متون فعلی، بررسی مقیاس های زمانی و مکانی خدمات اکوسیستم و توسعه روش های استاندارد برای ارزیابی پویایی اکوسیستم تمرکز کند. مطالعات طولی برای درک فرآیندهای تکاملی اکوسیستم های کارآفرینی و پیامدهای آن برای مردمی سازی شدن اقتصاد توصیه می شود. مطالعات موردی از زمینه های مختلف، کاربرد موفقیت آمیز اصول اکوسیستم را نشان می دهد و پتانسیل آنها را برای هدایت توسعه اقتصادی پایدار و عادلانه در ایران برجسته می سازد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: رویکرد اکوسیستمی ، مردمی سازی اقتصاد ، فراگیری ، تاب آوری ، پایداری ، نابرابری های اجتماعی-اقتصادی ، نوآوری ، اجرای سیاست ، اکوسیستم های کارآفرینی.