سیاست های تشویقی فرزندآوری و تاثیر آن بر تمایل به فرزندآوری: مطالعه ای کمی در شهر اسلام آباد غرب

پدیده نوظهور باروری پایین، در دهه های اخیر موجب شده که کشور های زیادی شروع به اجرای سیاست هایی با هدف حمایت از خانواده ها و افزایش باروری کنند. از این رو در ایران قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت در سال ۱۴۰۰ تصویب و ابلاغ گردید. پژوهش حاضر با هدف بررسی چالش های اجرای این قانون و نقاط قوت و ضعف آن در شهر اسلام آبادغرب و در سال ۱۴۰۲ انجام شد. روش تحقیق این مطالعه پیمایشی است. داده های این تحقیق با استفاده پرسشنامه محقق ساخته در سال ۱۴۰۱ به صورت حضوری جمع آوری شده است. حجم نمونه شامل ۳۷۴ نفر مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی شهر اسلام آبادغرب و برای تعیین واحد های نمونه از روش نمونه گیری چند مرحله ای طبقه ای استفاده شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۲ و رگرسیون ترتیبی انجام شد. تحلیل داده ها نشان داد بین جنسیت، پایگاه اقتصادی – اجتماعی، ارزشمند بودن مشوق ها، ناکافی بودن مشوق ها و عدم مداخله دولت در سیاست گذاری و تمایل به فرزندآوری رابطه معنادار و مستقیم است. بین تحصیلات، وضع فعالیت، بی اعتمادی به سیاست های تشویقی و ابهام در سیاست-گذاری رابطه معنادر و معکوس است. مقادیر سه آماره (کاکس و اسنل، نیجل کرک و مک فادن) مربوط به ضریب تعیین پزودو نشان داد که متغیرهای مستقل توانسته اند ۰۶۸/۰ تا ۱۸۱/۰ درصد از واریانس تمایل به فرزندآوری را تبیین کنند. به نظر می رسد شرایط تورمی کشور، ناهماهنگی درآمد با سبد هزینه های خانواده، ابهام در سیاست گذاری، بی اعتمادی به نهادهای اجتماعی و فرزندآوری به مثابه امری خصوصی بر خنثی کردن کارامدی این طرح ها تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

باروری پایین ، سیاست تشویقی ، تمایل به فرزندآوری ، قانون حمایت از خانواده