بررسی اهمیت سن در روان شناسی شخصیت : یک مطالعه ساختارمند در مجلات شاخص روانشناسی

در طول دو دهه گذشته، شواهدی جمع آوری شده است که نشان می دهد ویژگی های شخصیتی، مانند تمایلات انگیزشی، عزت نفس، و سایر جنبه ها نه تنها در دوران کودکی و نوجوانی، بلکه در دوران بزرگسالی تا سنین بالا نیز رشد می کنند (برای مرور کلی، مک آدامز و اولسون. ، ۲۰۱۰؛ مک آدامز، شاینر، و تاکت، ۲۰۱۹). سوال حاصل برای (برخی) روانشناسان شخصیت و برای این موضوع خاص این بود: اگر سطوح ویژگی های شخصیتی در طول عمر تغییر کند، آیا تاثیرات شخصیتی بر پیامدهای درون فردی یا بین فردی نیز تغییر می کند؟ یعنی تاثیرات شخصیتی را روی نتایجی مانند عملکرد وظیفه، سلامت یا روابط اجتماعی را سنجید - اثراتی که به طور مکرر در نمونه هایی از بزرگسالان عمدتا جوان مشاهده شده است (Ozer & Benet-Martinez, ۲۰۰۶؛ Roberts, Kuncel, Shiner, Caspi, & Goldberg ، ۲۰۰۷) – و یا به طور یکسان در کودکان یا بزرگسالان بزرگتر رخ می دهد؟ به عنوان مثال، آیا تاثیر انگیزه های وابستگی بر روابط اجتماعی در جوانی و بزرگسالی بعدی مشابه است؟ این مقاله به این سوال می پردازد که آیا تاثیرات شخصیتی در طول عمر متفاوت است یا خیر. در پایان، پیامدهای اولیه و مسیرهای آینده برای بررسی و درک اینکه چه زمانی و چرا سن ممکن است برای تاثیرات شخصیتی بر پیامدهای درون فردی یا بین فردی مهم باشد را مورد بحث قرار می دهم.

کلیدواژه ها:

شخصیت ، سن ، روان شناسی ، مجلات