مشروعیت قرارداد مشارکت در تولید در صنعت نفت ایران

قرارداد مشارکت در تولید با توجه به ظرفیت خود می تواند منافع طرفین قرارداد یعنی سرمایه گذار و سرمایه پذیر را تا حدودی تامین کند و در این راستا تعادل قراردادی را بین طرفین حفظ کند. بنابراین آنچه که به فراخور بحث مورد توجه قرار میگیرد ابتدا منشا و ساختار این قرارداد است. سپس به مقایسه این قرارداد و بررسی مزایا و معایب آن در کنار قرارداد های بیع متقابل و قرارداد نفتی ایران می پردازیم که در حال حاضر در حوزه ی بالادستی میادین نفتی ایران مورد استفاده قرار می گیرند. عمده ی نگرانی های حاصل از این قرارداد ها در بحث انتقال مالکیت است که فصل دوم در دو بخش قواعد فقهی و منابع قانونی به آن می پردازد. مدنظر قرار دادن استدلال های مخالفان و موافقان این مدل قراردادی می تواند در درک بهتر نسبت به بکار گیری یا عدم بکار گیری این قرارداد حائز اهمیت باشد.در جرگه انفال شمردن منابع نفت و گاز، نقل و انتقال مالکیت آن ها را با ملاحظات خاصی روبرو می سازد؛ هر چند که غالب منابع طبیعی در زمره انفال قرار دارند اما رفتار برابری نسبت به بحث تملک و بهره برداری از آنان نشده است، در نتیجه استفاده از سایر قوانین که منابع طبیعی را موضوع خود قرار داده اند می تواند در استفاده از مدل های قراردادی مثل مشارکت در تولید ظرفیت سازی کند و امکان بهره برداری از این مدل ها را به قانون گذاران و مجریان امر پیشنهاد کند.

کلیدواژه ها:

قرارداد مشارکت در تولید ، سرمایه گذاری خارجی ، انفال ، انتقال مالکیت ، الگو های قراردادی