پاسخ IgA و کورتیزول بزاقی به کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن متعاقب فعالیت تناوبی پاروزنی در مردان قایقران رشته کایاک

چکیده هدف: بررسی پاسخ IgA و کورتیزول بزاقی به کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن متعاقب فعالیت تناوبی پاروزنی در مردان قایقران رشته کایاک بود. روش پژوهش: آزمودنی ها شامل ۱۰ مرد قایقران نخبه رشته کایاک، با میانگین سنی ۴/۲±۶/۱۸ سال، قد ۰۷/۴±۲/۱۷۹ سانتی متر و وزن ۶/۹±۳/۶۸ کیلوگرم بودند که در دو جلسه مجزا به فاصله حداقل ۷ روز در دو آزمون شرکت کردند و مورد ارزیابی قرار گرفتند. در یک نوبت در شرایطی که سطوح گلیکوژن طبیعی بود، پروتکل فعالیت تناوبی شامل سه وهله پاروزنی به مسافت ۱۰۰۰ متر با فواصل استراحتی ۵/۱ برابر زمان پارو زدن با شدت ۹۰% حداکثر ضربان قلب انجام شد و در نوبت دیگر، بعداز ظهر روز قبل از اجرای آزمون اصلی، به منظور کاهش ذخایر کربوهیدراتی بدن، یک آزمون پاروزنی با شدت %۸۰ حداکثر ضربان قلب به مدت ۶۰ دقیقه و نیز ۴ وهله پاروزنی به مسافت ۲۵۰ متر با شدت ۹۰% حداکثر ضربان قلب و فواصل استراحت ۵/۱ برابر زمان پاروزدن انجام دادند. سپس وضعیت تغذیه آزمودنی ها کنترل شد و از آنها خواسته شد تا در شب قبل از آزمون ناشتا باشند. صبح روز بعد و پس از ۱۲ ساعت ناشتایی، پروتکل فعالیت تناوبی اجرا شد. نمونه های بزاقی، قبل، بلافاصله و ۳ ساعت پس از پایان فعالیت جمع آوری شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تعیین محل تفاوت و از آزمون t مستقل برای مقایسه اختلاف در شرایط طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی استفاده شد. یافته ها: یک نوبت فعالیت تناوبی پاروزنی در شرایط سطوح طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی موجب کاهش میزان IgA و افزایش کورتیزول بزاقی به طور معنی داری شد (۰۵/۰> P)، با این وجود تفاوت معنی داری بین پاسخ های IgA و کورتیزول در این دو شرایط مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد یک نوبت فعالیت تناوبی پاروزنی در شرایط سطوح طبیعی و کاهش ذخایر کربوهیدراتی موجب کاهش میزان IgA و افزایش کورتیزول بزاقی در کایاک رانان نخبه می شود. واژگان کلیدی: عملکرد ایمنی، کاهش ذخایر کربوهیدراتی، ایمونوگلوبولین A، کورتیزول بزاقی، قایقرانان نخبه

کلیدواژه ها:

عملکرد ایمنی ، کاهش ذخایر کربوهیدراتی ، ایمونوگلوبولین A ، کورتیزول بزاقی ، قایقرانان نخبه