اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موش های صحرایی نر بالغ دیابتی

هدف: فشار اکسایشی یکی از عوامل موثر در توسعه مقاومت به انسولین، دیابت و عوارض آن می باشد . افزایش گلوکز خون که در هر دو نوع دیابت ۱ و ۲ دیده می شود، از عوامل اثرگذار در ایجاد فشار اکسایشی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز بر عوامل فشار اکسایشی در موش های صحرایی نر بالغ دیابتی بود. روش شناسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است که بر روی ۴۰ سر موش صحرایی نر دیابتی انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی در ۴ گروه (۱- گروه تمرین ، ۲- گروه تمرین - عصاره،۳- گروه عصاره و ۴-گروه کنترل). قرار گرفتند. القای دیابت از طریق تزریق وریدی ۵۵ میلی گرم استرپتوزوتوسین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در موش ها ایجاد شد. سپس ۶ هفته تمرین مقاومتی (۵ روز هفته با شدت ۳۰-۱۰۰ درصد وزن بدن) در هفته اعمال شد. عصاره گشنیز به میزان روزانه ۱۵۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به موش ها خورانده شد. پس از ۶ هفته تمرین، آنتی اکسیدان تام (TAC)، سوپراکسیددسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) سرمی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز سبب افزایش معنی دار در سطوح TAC، SOD و CAT می‎شود (۰۵/۰>p). همچنین، سطوح TAC در گروه های تمرین مقاومتی و مصرف عصاره دانه گشنیز به طور معنی داری افزایش یافته بود (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد شش هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف عصاره دانه گشنیز توانسته است با تاثیر بر سیستم دفاع آنتی اکسیدانی بدن در موش های دیابتی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی ، عوامل اکسایشی ، دیابت ، عصاره دانه گشنیز