تاثیر زمان های مختلف ریکاوری فعال بر پاسخ IL-۶ و hs-CRP سرمی بعد از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در شناگران زن

سابقه و هدف: اینترلوکین-۶ سایتوکاین اصلی درگیر در شروع پاسخ فاز حاد است که باعث سنتز برخی پروتئین­های موجود در کبد مانند پروتئین واکنشی C می­شود.  هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر مدت­ زمان­های مختلف ریکاوری فعال بر پاسخ IL-۶  وhs– CRP  سرمی بعد از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در شناگران زن بود.مواد و روش­ها: در این مطالعه شبه تجربی، ۱۰ شناگر زن با دامنه سنی ۲۰ تا ۲۶ سال، با طرح متقاطع در دو گروه تجربی یک (۱۰ نفر) و تجربی دو (۱۰ نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها مسافت های ۲۵ متر را با حداکثر سرعت شنا کردند، مدت ریکاوری فعال در گروه تجربی یک، سه برابر مدت شنا و در گروه تجربی دو چهار برابر مدت شنا بود. شدت فعالیت هنگام ریکاوری فعال ۵۰ تا ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب آزمودنی ها در نظر گرفته شد، آزمودنی ها مسافت های ۲۵ متر را تا زمان واماندگی شنا کردند. نمونه های خونی قبل از شروع جلسه تمرین و بعد از مرحله ی بازیافت جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از آنوا با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. کلیه عملیات آماری از طریق نرم افزار  SPSS نسخه ۱۶ انجام گرفت و سطح معنی داری ۰۵/۰<  P در نظر گرفته شد.یافته­ها: یافته­های حاصل از این تحقیق نشان داد که بین تاثیر دو مدت ریکاوری فعال ۱به۳ و ۱به۴ بر پاسخ (P=۰/۱۷) hs– CRP  وIL-۶  (P=۰/۲۴) سرمی بعد از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید تا واماندگی، در شناگران زن تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه­گیری: شناگران هم می­توانند از ریکاوری سه برابر مدت وهله­های تمرین استفاده کنند و هم از ریکاوری چهار برابر و این دو نوع ریکاوری از لحاظ اثرگذاری بر پاسخ IL-۶ وhs– CRP  تفاوت معنی­داری با یکدیگر ندارند.سابقه و هدف: اینترلوکین-۶ سایتوکاین اصلی درگیر در شروع پاسخ فاز حاد است که باعث سنتز برخی پروتئین­های موجود در کبد مانند پروتئین واکنشی C می­شود.  هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر مدت­ زمان­های مختلف ریکاوری فعال بر پاسخ IL-۶  وhs– CRP  سرمی بعد از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در شناگران زن بود.مواد و روش­ها: در این مطالعه شبه تجربی، ۱۰ شناگر زن با دامنه سنی ۲۰ تا ۲۶ سال، با طرح متقاطع در دو گروه تجربی یک (۱۰ نفر) و تجربی دو (۱۰ نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها مسافت های ۲۵ متر را با حداکثر سرعت شنا کردند، مدت ریکاوری فعال در گروه تجربی یک، سه برابر مدت شنا و در گروه تجربی دو چهار برابر مدت شنا بود. شدت فعالیت هنگام ریکاوری فعال ۵۰ تا ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب آزمودنی ها در نظر گرفته شد، آزمودنی ها مسافت های ۲۵ متر را تا زمان واماندگی شنا کردند. نمونه های خونی قبل از شروع جلسه تمرین و بعد از مرحله ی بازیافت جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از آنوا با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. کلیه عملیات آماری از طریق نرم افزار  SPSS نسخه ۱۶ انجام گرفت و سطح معنی داری ۰۵/۰<  P در نظر گرفته شد.یافته ­ها: یافته­ های حاصل از این تحقیق نشان داد که بین تاثیر دو مدت ریکاوری فعال ۱به۳ و ۱به۴ بر پاسخ (P=۰/۱۷) hs– CRP  وIL-۶  (P=۰/۲۴) سرمی بعد از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید تا واماندگی، در شناگران زن تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه ­گیری: شناگران هم می­توانند از ریکاوری سه برابر مدت وهله­های تمرین استفاده کنند و هم از ریکاوری چهار برابر و این دو نوع ریکاوری از لحاظ اثرگذاری بر پاسخ IL-۶ وhs– CRP  تفاوت معنی­داری با یکدیگر ندارند.

کلیدواژه ها:

شناگران زن ، مدت های متفاوت ریکاوری ، فعالیت تناوبی شدید ، IL-۶ ، hs– CRP