تاثیر دوازده هفته تمرین مقاومتی تناوبی با شدت های مختلف بر شاخص هایTLR۲,۴ و دکتین-۱

سابقه و هدف: چاقی و اضافه وزن از جمله عوامل خطرزای ابتلا به برخی بیماری های مزمن می باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی تناوبی با شدت های مختلف بر سطوح گیرنده شبه تول ۲ و۴ و دکتین-۱ در مردان چاق بود.روش کار: ۴۴ نفر از مردان چاق ۳۰-۲۰ ساله شهر تبریز انتخاب و به ۴ گروه کنترل و تمرین مقاومتی تناوبی با سه شدت پایین، متوسط و شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی ها تمرینات خود را به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هفته با ۳ شدت ۴۰%، ۶۰% و ۸۰% ۱RM انجام دادند. ۴۸ ساعت قبل از اولین جلسه تمرینی و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین مقاومتی، ویژگی های فردی آزمودنی ها و مقادیر دکتین-۱، TLR۴ و TLR۲ اندازه گیری شد. نتایج: دوازده هفته تمرین مقاومتی تناوبی با شدت های مختلف باعث اختلاف معناداری در سطوح دکتین-۱(۰۰۱/۰=P)، TLR۴ (۰۰۱/۰=P) و TLR۲(۰۰۱/۰=P) در گروه های مختلف می شود. این اختلاف برای شاخص TLR۴ در گروه تمرین با شدت متوسط (۰۱/۰=P) و شدت بالا (۰۱/۰=P) نسبت به کنترل معنادار بود. هم چنین، در شاخص TLR۲ نیز اختلاف معنادار در گروه تمرین با شدت پایین(۰۰۱/۰=P)، متوسط(۰۱/۰=P) و بالا(۰۱/۰=P) نسبت به کنترل بود. هم چنین، اختلاف معناداری در گروه تمرین با شدت متوسط (۰۱/۰=P) و بالا(۰۱/۰=P) نسبت به کنترل در سطح دکتین-۱ مشاهده شد. نتیجه گیری: تمرینات مقاومتی تناوبی با شدت های مختلف به مدت ۱۲ هفته می تواند باعث کاهش دکتین-۱، TLR۴ و TLR۲ سطوح در مردان چاق شود؛ که این بهبود در شدت های بالا و متوسط بهتر بود.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی تناوبی ، گیرنده شبه تول ۲ و ۴ ، دکتین-۱ ، چاقی