بررسی شیوه و فنون معماری بومی همساز با اقلیم گرم و خشک ایران

در این تحقیق راهکارها و اصول طراحی اقلیمی و تاثیر عوامل اقلیمی در اقلیم گرم و خشک مورد بررسی قرار گرفته است. معماری بومی که از دانش بومی، شناخت دقیق محیط، اقلیم منطقه و همچنین استفاده از تجربه و نوآوری افراد محلی نشات می گیرد، پاسخی مناسب در جهت ایجاد حس رضایت استفاده کنندگان از بنا بوده است. با توجه به مصرف بی رویه سوخت های فسیلی و منابع تجدید ناپذیر و دست درازی افراطی انسانها به طبیعت در چند دهه اخیر، بهره گیری از اصول معماری گذشته و تلفیق آن با معماری نوین ضرورت می یابد. هدف از این پژوهش بررسی راهکارهای معماری بومی در اقلیم گرم و خشک و نحوه استفاده از این فنون در این اقلیم می باشد. در این پژوهش با روض توصیفی تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و روش های میدانی و همچنین استفاده از سایت های اینترنتی به بررسی و نحوه استفاده از این راهکارها پرداخته شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد توجه به معماری بومی و طراحی براساس اقلیم هر منطقه، در مدیریت و بهینه سازی مصرف انرژی های تجدیدناپذیر و بهره گیری بیشتر از انرژی های تجدیدپذیر و آسایش حرارتی نقش بسزایی دارد. در این راستا کیفیت آسایش زندگی انسانها نیز ارتقاء می یابد و در کنار ارتقاء کیفیت زندگی نسل کنونی، میراث مناسبی برای آیندگان بر جا می ماند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، طراحی اقلیمی ، اقلیم گرم و خشک