اثربخشی آموزش میان فرهنگی بر توانش منظورشناختی و علاقه مندی به محتوای ادبی: مورد دانشجویان مقطع کارشناسی (ترم های ۸-۵) رشته زبان فرانسه در دانشگاه های ایران

مسئله اصلی ما در این پژوهش، چگونگی اجرای آموزش میان فرهنگی است. روش شناسی تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد. با استفاده از پرسشنامه ای محقق ساخته به عنوان ابزار اصلی پژوهش که شامل ۲۰ سوال پنج گزینه ای است و روایی آن سنجیده و استانداردسازی شده است به کارایی آموزش میان فرهنگی خواهیم پرداخت. از این رو با انتخاب تصادفی ۲۰۰ نفر از میان جامعه آماری کل دانشجویان مقطع کارشناسی در رشته زبان فرانسه در دانشگاه های ایران و در دو گروه ۱۰۰ نفره تجربی و گواه به اثرگذاری این روش تدریس بر ارتقای توانش منظورشناختی و علاقه مندی به محتوای ادبی نزد دانشجویان می پردازیم. نتایج مندرج در جدول ۵-۴ نشان می دهند که تمام ۲۰ گویه پرسشنامه همبستگی قوی با عوامل خود دارند و لذا پرسشنامه استانداردسازی شده است. همچنین، نتایج آمار توصیفی (جدول ۵-۵) نشان می دهند که پس از حذف اثر احتمالی پیش آزمون، گروه تجربی (۱۹/۴۵) میانگین بالاتری نسبت به گروه گواه (۲۸/۳۵) در ارتقای توانش منظورشناختی کسب کرده است. جدول ۵-۹ نیز آمار توصیفی دو گروه تجربی و گواه در پس آزمون علاقه مندی به محتوای ادبی را نشان می دهد. بر این اساس این نتیجه به دست آمد که گروه تجربی (میانگین = ۶۹/۲۵ ) نسبت به گروه گواه (میانگین = ۱۵/۱۸) میانگین بالاتری درپس آزمون علاقه مندی به محتوای ادبی کسب کرده است. براساس نتایج آزمون تی دو نمونه مستقل در جدول ۵-۱۰ (.۰۵ > p, ۹.۷۸ = (۱۹۸) t) شاخص اندازه اثر آماره تی ۷۸/۹ برابر ۵۷۱/۰ است که اندازه اثر بزرگی را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش میان فرهنگی ، توانش منظورشناختی ، ادبیات معاصر ، آموزش زبان فرانسه به مثابه زبان خارجی (FLE) ، فرهنگ خودی ، فرهنگ دیگری ، تعدیل فرهنگی