بررسی اثر روش های مختلف پیرشدگی بلندمدت بر عملکرد خستگی مخلوط آسفالتی

پیرشدگی قیر یکی از عوامل ایجاد و گسترش ترک و خرابی رطوبتی در روسازیهای آسفالتی است. پیرشدگی میتواند در طی مراحل تولید، حمل و اجرا (پیرشدگی کوتاه مدت) و یا دوره بهره­برداری (پیرشدگی بلند مدت) رخ داده و باعث سختی قیر شود. امروزه روشهای مختلفی برای شبیه­سازی پیرشدگی کوتاه مدت و بلند مدت تعریف شده است. در این تحقیق اثر پیرشدگی بلند مدت آشتوR۳۰  (به عنوان متداولترین روش استاندارد) و NCHRP ۹-۵۴ (به عنوان جدیدترین روش پیشنهادی) بر عملکرد خستگی مخلوط های آسفالتی با استفاده از تیر خمشی ۴ نقطه ای به روش کرنش ثابت درسطح کرنش­های ۵۰۰ و ۱۰۰۰ و فرکانسهای ۵، ۱۰ ، ۱۵ و ۲۵ هرتز و در دمای ۲۰ درجه سانتیگراد بررسی شد. نتایج نشان داد که هر دو روش پیرشدگی در سطوح کرنش و فرکانسهای بارگذاری آزمایش شده، سختی اولیه نمونه را افزایش و عمر خستگی را کاهش دادند. همچنین با مقایسه عمر خستگی نمونه­های آزمایش شده مشخص شد که بیشترین کاهش عمر خستگی مربوط به نمونه­های پیر شده با روش پیرشدگی آشتو R۳۰ بود. در نتیجه بر اساس این نتایج و قابلیت روش NCHRP ۹-۵۴ در لحاظ شرایط واقعی، روش آشتو R۳۰ را می­توان روش محافظه کارانه­ای محسوب کرد.

کلیدواژه ها:

پیرشدگی ، خستگی ، روش آشتو R۳۰ ، NCHRP ۹-۵۴ ، مخلوط آسفالتی