تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط بر برخی شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی با سندرم حاد ترک مورفین

زمینه و هدف: دیابت به همراه مورفین با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب­های متابولیسمی متعددی در بیضه­ ها ایجاد می ­کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط بر برخی شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی با سندرم حاد ترک مورفین انجام شد. روش ها: در این مطالعه تجربی از ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار استفاده شد. موش ها به صورت تصادفی به ۴ گروه ۸ تایی تقسیم شدند: ۱) کنترل دیابت، ۲) دیابت مورفینی، ۳) دیابت+تمرین مقاومتی، ۴) دیابت مورفینی+ تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط. القاء دیابت و تجویز مورفین (سندرم حاد ترک مورفین) انجام شد. گروه های تمرین ۸ هفته پروتکل تمرین مقاومتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه، شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی شامل MDA،TAC ، GPX و SOD در بافت بیضه اندازه گیری گردید. یافته ها: غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروه ها افزایش معناداری داشت (۰۰۱/۰P=). با این حال تمرین مقاومتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (۰۰۱/۰P=) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و SOD  (۰۰۱/۰P=) سایر گروه ها در مقایسه با گروه دیابت گردید. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص های آنتی اکسیدانی در بافت بیضه موش ها ی دیابتی همراه با سندرم ترک مورفین شد و این ممکن است نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موش ها باشد.

کلیدواژه ها:

Moderate-Intensity Endurance Training ، Diabetes ، Morphine ، Antioxidant Indicators ، Malondialdehyde ، تمرین مقاومتی فزاینده با شدت متوسط ، دیابت ، مورفین ، شاخص های آنتی اکسیدانی ، مالون دی آلدئید