بررسی فقهی و نگاهی حقوقی به تنبیه بدنی کودکان

تنبیه بدنی یا همان تادیب، یکی از روش های تربیتی است که ولی نسبت به کودک به کار می گیرد. با توجه به اینکه کودک از لحاظ جسمی ضعیف شمرده می شود و از لحاظ روانی در مقطع حساسی قرار دارد و تنبیه بدنی بر هر دو بعد جسمی و روانی وی اثرگذار است، بررسی فقهی و حقوقی تنبیه بدنی کودکان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بدین صورت که میزان تنبیه بدنی مجاز و جهات امکان تنبیه بدنی کودک باید بررسی شود. مقاله حاضر با بهره گیری از روش توصیفی – تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی این مسئله از دیدگاه فقهای امامیه و مطابقت یافته ها با قوانین موضوعه ایران پرداخته است. ابتدا مفهوم تنبیه بدنی مورد بررسی قرار گرفت، سپس دیدگاه فقهای امامیه در خصوص تنبیه بدنی کودک، نحوه اعمال آن، جواز آن در فتاوای ایشان و جهات اعمال –زنا، لواط، قذف، سرقت، شرب خمر، ارتداد، نزدیکی با حیوانات و تعلیم و یادگیری- و به کار گیری آن مورد تشریح واقع شد. در نهایت، تنبیه بدنی کودکان از لحاظ حقوقی و در چارچوب قوانین موضوعه ایران مورد واکاوی قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

تادیب کودک ، تنبیه بدنی ، فقه امامیه ، فقه تربیتی