ارزیابی و درمان کاردرمانی در کودک اتیسم

مقاله حاضر به معرفی ارزیابی و درمان کاردرمانی در کودکی با اتیسم می پردازد. در ابتدای مراجعه کودک چشمان خمار و بی حالت داشت. کودک در انجام حرکات رساندن دست به گوش، دست به پا، دست به چشم و حرکت تقاطعی دست ها روی پاها و دست به بینی مشکل دارد. درکی از جهت حرکت اندام و گرفستزیا ندارد. قادر به ترسیم آدمک، تقلید وضعیت بدنی، تشخیص چپ و راست خودش و فرد مقابل هم نیست. در در زمینه درک بینایی در ثبات شی و تشخیص شکل از زمینه مشکل دارد. در تجسم فضایی ضعف بسیار شدید دارد. نمی تواند لی لی کردن، سه چرخه سواری و طناب بازی را انجام دهد. در راه رفتن روی یک خط صاف، هل دادن حتی بی هدف و با توپ و گرفتن توپ با هر ارتفاع و سرعتی مشکل دارد. ناتوان در انجام راه رفتن روی تخته تعادل به جلو و عقب و ایستادن روی یک پا است. واکنش های تعادلی و حفاظتی روی تیلت بورد هم نشان نمی دهد. در شناخت ( نام گذاری رنگ ها، هم رنگی، اعضای بدن دیگران، از روی شکل و کاربرد اعضا، مزه ها، وعده های غذایی، میوه ها، سبزیجات، اشیا، حیوانات، زمان، مکان و مشاغل) ناتوان بود. در ارزیابی اولیه مشخص شد که کودک از نظر شناخت پول، تقابل یک به یک، ردیف کردن، جور کردن اشکال، شناخت اشکال هندسی، شمارش طوطی وار، درک مفهوم عدد و طبقه بندی مشکل دارد. در نتیجه کودک علاوه بر علائم اصلی اتیسم مشکلات عدیده دیگری نیز چون مشکل در فعالیت های روزمره زندگی (شستن دست و صورت، خشک کردن، حمام رفتن، ... ) داشت که وجود آنها بر افزایش اضطراب و نگرانی خانواده دامن می زد. در نتیجه درمان کاردرمانی علاوه بر بهبود عملکرد کلی کودک را نیز مورد توجه قرار داد. کودک آزمون ادراک بینایی فراستیگ را نتوانست انجام دهد. اولویت های درمان تجسم فضایی، مهارتهای ترسیم ، استقلال فعالیت های روزمره زندگی بود. در نهایت مداخلات کاردرمانی منجر به تعدیل حسی، کاهش بی قراری، پرخاشگری و ارتقاADL و دستور پذیری گردید. در نتیجه مداخلات کاردرمانی منظم یک منبع درمانی مناسب و ضروری درکودکان اتیسم می باشد.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، شناخت ، روابط اجتماعی