وجوه زیباشناختی در ادیان

زیبایی شناسی را می توان شاخه ای از علم فسلفه دانست که مربوط به ذوق و سلیقه افراد در خصوص هنر و فلسفه ی آن می باشد. شناخت این زیبایی ها که در جهان اطراف ما وجود دارد، نیاز به داشتن ذوق و سلیقه است . باید بتوان زیبایی های موجود در اطراف را درک کرد و برای درک آنها، نیاز است تا ذهنیت درستی در خصوص عاملی نظیر زیبایی و فلسفه هنر داشته باشیم . ادیان بشر و هنرهای آفریده ی او همواره درهم تنیده بودهاند؛ فهم و درک هریک از آنها، مستلزم توجه به دیگری است . اغلب دین ها در مناسک و مراسم خود از موسیقی استفاده می کنند، و برای فراهم آوردن محل مناسب اجرای مراسم عبادی خود هنر معماری را تکامل بخشیدهاند. بیشتر آنها در نیایش های خود زبان شاعرانه را به کار می گیرند. اکثر ادیان برای زنده نگاهداشتن خاطرهی روایت های مربوط به پیامبران و اولیای خود، و برای بازنمایی و نمادسازی از مقدسات و الهیات، از هنر تجسمی بهره می گیرند. بنابراین دلایل ، و بسیاری دلایل دیگر، ادیان زمینه ی ظهور و بالندگی هنرها را فراهم می آورند. هنر به نوبه ی خود به دین شکل می دهد، یعنی قالب هایی را برای احساسات، عواطف ، باورها، خاطرهها و کنش های دینداران و مومنان به وجود می آورد. این ها همه چنان طبیعی صورت می گیرند که ، حتی در فرهنگ های مکتوب و ریشه دار، تا قبل از دوران مدرن کم تر مطلبی دربارهی رابطه ی دین و هنر نگاشته شده است . مطالعه حاضر با بررسی منابع مختلف در زمینه ادبیات و وجوه زیبایی شناختی ، به بررسی وجوه زیباشناختی در ادیان و قرآن می پردازد.

کلیدواژه ها:

ادیان مختلف ، قرآن ، وجوه زیبایی شناختی ، فلسفه هنر