اثربخشی آموزش مهارت ارتباطی بر کاهش اختلالات رفتاری دانش آموزان دبستانی منطقه ۷ تهرا ن

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی مهارت های ارتباطی بر کاهش اختلالات رفتاری دانشآموزان دبستانی بود. این پژوهش از نوع مطالعات شبه تجربیاست که با طرح پیش آزمون، پس آزمون به همراه گروه کنترل میباشد. برای رسیدن به این هدف جامعه آماری آن شامل همه دانش آموزان دبستانی منطقه ۷ شهر تهران می باشد. حجم نمونه با توجه به هدف پژوهش و با استفاده از شیوه نمونه گیری تصادفی، ۳۰ نفر با توجه به اهداف انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵) قرار داده انتخاب شدند. در این پژوهش پرسشنامه مسئولیت پذیری و مداخله آموزشی مهارت های ارتباطی بر روی گروه نمونه اجرا شد. در این پژوهش در این پژوهش داده های جمع آوری شده پس از ثبت در نرم افزار SPSS۲۲ بر اساس روشهای آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل واریانس چندمتغیره) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین مسئولیت پذیری کل در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. یعنی با حذف تاثیر نمرات پیش آزمون بین میانگین تعدیل شده مسئولیت پذیری کل بر حسب گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. به طور کلی بر اساس این یافته ها میتوان گفت مداخله آموزشی مهاررت های ارتباطی در پس آزمون باعث افزایش نمرات در فهرست کاهش اختلالات رفتاری شده است.

کلیدواژه ها:

مهارت های ارتباطی ، کاهش اختلالات رفتاری ، دانش آموزان دبستانی