شناسایی موانع توسعه مدیریتی فوتبال زنان در ایران

هدف: این تحقیق با هدف بررسی موانع مدیریتی توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران انجام شده است. روش شناسی: روش تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی است و به صورت میدانی انجام شد. ابزار اندازه­گیری تحقیق، پرسشنامه ۹ عاملی توسعه ورزش قهرمانی دی­بوسچر (۲۰۰۶) بود، که با مصاحبه و مبانی تحقیق توسعه پیدا کرد. جامعه آماری در بخش مصاحبه، مربیان تیم ملی فوتبال بانوان ایران در ردههای مختلف سنی، بازیکنان ملی و داوران خبره زن بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند و تا رسیدن به حد اشباء مصاحبه انجام گرفت. در بخش کمی نیز جامعه آماری شامل مربیان (۲۲ نفر)، سرپرستان (۲۲ نفر) و داوران (۲۲ نفر) و بازیکنان لیگ برتر فوتبال بانوان (۱۵۰ نفر) می­باشند. روش نمونه گیری در بخش داوران، سرپرستان و مربیان به صورت تمامشمار و برابر با جامعه آماری و در بخش بازیکنان از نوع هدفمند بوده است که بر اساس جدول مورگان، نمونه آماری انتخاب شدند. در مجموع ۱۵۲ نفر به عنوان نمونه آماری این تحقیق انتخاب شدند. در نهایت اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۲ و بهره­گیری از آزمونهای آماری کلموگراف-اسمیرنف، فریدمن و تحلیل عاملی با نرم­افزار AMOS ۲۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که از بین نه مولفه سطوح مدیریتی، بعد اماکن و تسهیلات ورزشی با بار عاملی ۸۹۵/۰، بیشترین و بعد حمایت مالی با بار عاملی ۴۶۴/۰، کمترین موانع توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران را تشکیل داده اند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، عامل اماکن و تسهیلات ورزشی به عنوان مهم­ترین مانع مدیریتی توسعه فوتبال قهرمانی زنان در ایران شناسایی شد. از آنجایی که ورزش زنان در ابتدای مسیر توسعه خود قرار دارد، در شرایط فعلی نیاز به توسعه­ی اماکن و تجهیزات ورزشی می­باشد.

کلیدواژه ها:

سطوح مدیریتی ، فوتبال قهرمانی ، موانع توسعه ، زنان