اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر رضایت از زندگی، عاطفه مثبت و پرخاشگری بیماران آسیب نخاعی

پیشگفتار: آسیب طناب نخاعی به عنوان یک اختلال ناتوان کننده، پیامدهای جسمی، روان شناختی و اجتماعی زیادی ایجاد می کند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر رضایت از زندگی، عاطفه مثبت و پرخاشگری در بیماران آسیب نخاعی شهر اصفهان انجام گردید. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین افراد دچار آسیب نخاعی مراجعه کننده به انجمن بیماران آسیب نخاعی در بهار ۱۳۹۸ که دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند و تمایل به شرکت در پژوهش داشتند، سی نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل هر گروه پانزده نفر جایگزین شدند. شرکت کنندگان هر دو گروه، قبل و بعد از مداخله و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های رضایت از زندگی داینر۱۹۸۵، عاطفه مثبت واتسون و همکاران۱۹۸۸ و پرخاشگری باس و پری۱۹۹۲ پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت هشت جلسه نود دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی فریش۲۰۰۶ قرار گرفتند، اما برای گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده گردید. یافته ها حاکی از تاثیر درمان (۰۵/۰>p) بر رضایت از زندگی در مرحله پس آزمون و بر عاطفه مثبت و پرخاشگری در مراحل پس آزمون و پیگیری بود. پی آمد: بنابر یافته ها ی پژوهش، برای افزایش رضایت از زندگی و عاطفه مثبت بیماران آسیب نخاعی و کاهش پرخاشگری آن ها می توان از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

Life Satisfaction ، Positive Affect ، Aggression ، Quality of Life Therapy ، Spinal Cord Injury Patients ، رضایت از زندگی ، عاطفه مثبت ، پرخاشگری ، درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی ، بیماران آسیب نخاعی