تدوین سناریوهای موثر بر اجتماع پذیری فضا‎های عمومی، مطالعه موردی: پارک هوا فضا، منطقه ۲۱ تهران

تشدید روزمرگی و کاهش حیات اجتماعی امروزه باعث شده است توجه به بسترسازی مطلوب جهت حضور گروه های مختلف در طراحی فضاهای شهری ضروری شود. از سویی فضاهای عمومی به عنوان یک عامل تولیدی جهت رشد و توسعه اقتصادی شناخته شده و از جنبه های اجتماعی و محیط زیستی بسیار حائز اهمیت بوده و لازمه تغییر در آن نیازمند ارزیابی و تحلیل جامع و کامل است. در این ارتباط، استفاده نوین از روش های آینده‎پژوهی به جهت ارائه راهبردهای انعطاف پذیر با کمک سناریو نویسی بسیار راهگشا است. پارک هوا فضا واقع در منطقه ۲۱ تهران علی رغم در نظر گرفتن مقیاس کلان و کشوری و تعریف فعالیت‎های اجتماعی، فاقد فضای اجتماع پذیر مناسب است؛ در این راستا این مقاله با هدف کاربردی، به منظور تبیین ابعاد و عوامل اجتماع پذیری از بستر مدل PESTELبهره برده و با استفاده از روش آینده‎پژوهی، تدوین سناریوهای اجتماع پذیری پارک هوا فضا را با استفاده از سناریوویزارد بررسی نموده و ۲۴ عامل کلیدی از تحلیل MicMac شناسایی شده و وضعیت‎های احتمالی مورد بررسی قرار گرفتهاند. سناریوهای خروجی سناریو ویزارد عبارتند از: ۳ سناریو با سازگاری بالا، ۲۳ سناریو با سازگاری ضعیف و ۱۷ سناریوی ناسازگار؛ از بین این ۳ سناریو، یک سناریو شرایط مطلوب و ایده آل (سناریوی پیش برنده) برای آینده اجتماع پذیری پارک ملی هوا فضا را در بردارد.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، اجتماع پذیری ، مدل PESTEL ، پارک هوافضا