بازدارندگی منطقه ای مبتنی بر مدیریت تخاصم قدرتهای میان پایه (ایران- عربستان) در دولت سیزدهم

بهبود روابط ایران و عربستان در سال گذشته ، می تواند آغازگر دگرگونی گسترده در خاورمیانه باشد. استفاده دولت سیزدهم از نتایج سیاست بازدارندگی منطقه ای جمهوری اسلامی ایران در مدیریت تعارضات میان دو کشور محور اصلی این مقاله است . در ایران، تحریم ها، ناکامی در احیای برجام و در عربستان سودای پادشاهی بن سلمان و رویکرد تجددخواهی وی هم زمان با تحولات گسترده در سطح بین الملل و منطقه ، تصمیم سازان را برای برون رفت از بن بست موجود به مجموعه ای از تغییرات دیپلماتیک با میانجی گری چین در منطقه سوق داد که نشان از ادراکی نو در کشورهای همسایه برای احیای روابط دارد. شناخت درست به سیاست سازان کمک خواهد نمود که راهکارهایی مناسب تنظیم نمایند. روش شناسی در چارچوب نظریه بازدارندگی رسیدن از جز به کل است و نویسندگان از روش تحقیق داده بنیاد استفاده نموده و به وسیله آن در صدد یافتن یک مدل نظری می باشند. چارچوب مفهومی ، نظریه بازدارندگی به معنای یک مفهوم منحصر به فرد دو کشور عربستان و ایران می باشد. روش گردآوری مطالب ، کتابخانه ای و روش تجزیه و تحلیل مبتنی بر تحلیل محتوا می باشد. نظریه بازدارندگی منطقه ای ، عوامل مادی و معنایی را در بر می گیرد. یعنی ایران و عربستان به درک جدیدی از بازدارندگی رسیدهاند که مسائل فی مابین را مدیریت نمایند. در نتیجه تا زمانی که رویکرد امنیت منطقه ای را از دریچه امنیت رژیم می بینند، می توانند تعارضات موجود را مدیریت کرده و نظم نوینی را در منطقه به وجود آورند.

کلیدواژه ها:

بازدارندگی ، ایران ، عربستان ، قدرتهای بزرگ.