مبنای جواز و لزوم ایقاعات در پرتو نظام فقهی حقوقی ایران

قراردادها، ایقاعات و تعهدات، با تمدن بشری پیوند خورده و روزی را نمی توان یافت که در آن اثری از میلیون ها تعهد نباشد.ملاک جواز و لزوم عقود، ایقاعات و شروط از مسائلی است که همواره ذهن فقها وحقوقدانان را به خود مشغول کرده است. مبنایلزوم و جواز تعهدات مزبور، چیست؟ چرا برخی از آنها را لازم و برخی دیگر را جایز می نامند؟ به عبارت دیگر، بر چه مبناییمتعاهدین در برخی از عقود و ایقاعات خود را ملزم به رعایت مفاد عمل حقوقی می کنند و در برخی دیگر، برای خود این حق راقائلند که آنرا یکجانبه فسخ کنند؟ قابلیت اشتراط خیار و تاثیر آن بر ایقاع از حیث لزوم و جواز از جمله مسانلی است که حقوقدانانکمتر بدان پرداخته اند. سوال این است آیا میتوان با درج شرطی در ایقاع آن را غیر قابل عدول کرد یا با گنجاندن شر طی آن راقابل فسخ و رجوع دانست؟آیا اصولا مبنای لزوم و جواز در خصوص ایقاعات معنای واقعی خود را باز می یابد؟ اگر تحت شرایطی بهسوال فوق پاسخ مثبت داده شود، مبنای آن چه خواهد بود؟ با عنایت به پیشرفت ها و پیچیدگی های روز افزون تعهدات و نقش مهمآنها، پیشنهاد میشود قانون مدنی در این خصوص مورد بازنگری قرار گیرد و مقنن با صراحت نظر خویش را بیان نماید.

کلیدواژه ها:

ایقاع ، مبنای لزوم ، قرارداد ، تعهدات ، مبنای جواز