خودجرحی در نوجوانان

ارزیابی و واکاوی مشکلات دوره نوجوانی دارای اهمیت بسیاراست . یکی از رفتارهایی که سبب نگرانی های عمومی درباره سلامت نوجوان شده است , رفتارهای خودآسیب رسان است . خودجرحی یا خودزنی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیب رسان عمدی اشاره دارد که فاقد هرگونه قصد یا نیت از پیش تعیین شده است . پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مدیریت والدین بر خودزنی و پرخاشگری دانش آموزان با رفتار خودجرحی مقطع متوسطه اول انجام شده است . این تحقیق از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی و با پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش ، شامل کلیه دختران نوجوان در سنین ۱۳ تا ۱۵ ساله بود که به اتاق مشاوره مدرسه ی عفاف ارجاع داده شده بودند.با روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر که معیارهای ورود به تحقیق را دارا بودند انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. ابزارهای پژوهشی شامل پرسشنامه پرخاشگری و پرسشنامه آسیب به خود بود که در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. برای مادران گروه آزمایش آموزش مدیریت والدین طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا شد و در طی این مدت گروه شاهد درمانی دریافت نکرد. دادههای حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر تحلیل شد.طبق نتایج ، میانگین گروه آزمایش برای پرخاشگری و خودزنی در پیش آزمون به ترتیب ۸۷/۱۲۱ و ۸۷/۱۵ بودکه در پس آزمون به ۹۳/۶۲ و ۳۳/۹ کاهش یافت . آزمون منبع اثر زمان، آزمون منبع اثر گروه و آزمون منبع اثرهای تعامل زمان و گروه در نمرات خودزنی و آسیب به خود در سطح ۰۰۱/۰ معنادار بود. بنابراین آموزش مدیریت والدین در کاهش نمرات پرخاشگری و خودجرحی به طور معناداری موثر بوده است . براساس نتایج این مطالعه آموزش مدیریت والدین در کاهش پرخاشگری و خودجرحی دانش آموزان بارفتار خودجرحی مقطع متوسطه اول مدرسه عفاف موثر بود.بنابراین متخصصان می توانند با طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر مدیریت والدین به کاهش پرخاشگری و رفتار خودجرحی در دانش آموزان کمک کنند.

کلیدواژه ها:

رفتار خودجرحی ، پرخاشگری ، آموزش مدیریت والدین .