اثر فعالیت شنای اختیاری بر محتوای برخی پروتئین های مرتبط با میلین سازی بافت هیپوکمپ رت های مدل مالتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: مالتیپل اسکلروزیس(MS) یک بیماری مزمن التهابی، خود ایمنی و چند عللی است که کیفیت زندگی مبتلایان را تا حد قابل توجهی کاهش می دهد. از آنجا که فعالیت بدنی ممکن است دارای فواید ضد التهابی و حفاظت از آکسون در این بیماران باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فعالیت بدنی از نوع شنا بر محتوای برخی از پروتئین های موثر در میلین سازی بافت هیپوکمپ موش های صحرایی مبتلا به بیماری MS القاء شده با کوپریزون است.مواد و روش ها: در این مطالعه ۲۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین سن ۱۲ هفته و وزن ۲۳۰ گرم خریداری و به چهار گروه کنترل سالم، کنترل بیمار، سالم تمرین و تمرین بیمار تقسیم شدند. مدل بیماری MS با استفاده از غذای محتوی کوپریزون ۵/۰ درصد در تمام ۱۲ هفته طول پروتکل تحقیق ایجاد شد. پس از تایید القاء MS توسط تست روتارود، پروتکل شنای اختیاری به مدت شش هفته انجام شد. بدین صورت که در هفته اول ۱۰ دقیقه فعالیت شنا را به صورت اختیاری و بدون اعمال بار انجام دادند و به جهت اعمال اضافه بار مدت زمان شنای اختیاری در هرهفته ۵ دقیقه اضافه شد. جهت حفظ سازگاری های حاصل شده در فعالیت، مدت زمان فعالیت شنا در هفته های پنجم و ششم ثابت و ۳۰ دقیقه در نظر گرفته شد. پس از پایان پروتکل تمرینی و انجام آزمون های روتارود و شاتل باکس به منظور بررسی حافظه و تعادل، بافت هیپوکمپ استخراج و مقادیر پروتئین های PLP و MBP با استفاده از روش وسترن بلات و مقدار پروتئین NGF با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها به وسیله آزمون آنوای یک راهه و سپس آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری کوچکتر از ۰۵/۰بررسی شد.نتایج: نتایج آزمون های شاتل باکس و روتارود نشان داد که عملکرد حافظه و حفظ تعادل در گروه بیمار دچار اختلال شده و متعاقب یک دوره فعالیت شنا بهبود قابل توجهی یافت(۰۰۱/۰p<). همچنین تفاوت معنی داری در نتایج آزمون های شاتل باکس و روتارود در گروه های سالم تمرین و کنترل سالم مشاهده نشد (۰۵/۰p>). نتایج مطالعه حاضر نشان داد که محتوای پروتئین های NGF، PLP و MBP در گروه کنترل بیمار به صورت معنی دار نسبت به گروه کنترل سالم کاهش یافت (۰۵/۰p<)، همچنین نتایج نشان داد که مقادیر این پروتئین ها در گروه تمرین بیمار نسبت به گروه کنترل بیمار به صورت قابل توجهی افزایش نشان داد (۰۵/۰p<)، نتایج نشان داد که در محتوای پروتئین های NGF و PLP تفاوت معنی داری بین گروه های سالم تمرین و کنترل سالم وجود دارد (۰۵/۰p<)، در حالی که در محتوای پروتئین MBP تفاوت معنی داری بین گروه های سالم تمرین و کنترل سالم وجود ندارد (۰۵/۰p>).نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر احتمالا می توان گفت که فعالیت ورزشی از نوع شنا با ایجاد سازگاری های مولکولی، اثرات ضد التهابی و محافظت کننده عصبی قابل توجهی داشته باشد و احتمالا می تواند به عنوان یک روش ایمن، غیر دارویی و بدون عارضه برای بهبود علائم مبتلایان به MS در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

شنای اختیاری ، بیماری MS ، سازگاری مولکولی ، بیماری التهابی