سیر تحول تئوری برنامه ریزی شهری پارادایم پساساختارگرایی و تدوین اصول نظریه با تاکید بر اجماع موثر( افتراق) در شهر شیراز

برنامه ریزی به عنوان یک علم پوزیتویستی و بر مبنای اصالت هستی شناسی بنیان گذاشته است. نظریه های فلسفی مایلند که برکنش بدون توجه به فضا تاکید کنند در حالی که گرایش یا نظریه های شهرسازی و معماری بر آن است که فضا را در فقدان کنش جمعی خود انگیخته ساکنین ترسیم نمایند. بنابراین فاکتور بنیادی در تحلیل مسائل شهری آگاهی از چگونگی فرایند تولید شهر در قالب نظریه پوزیتیویسم و سیر تحول نظریه های دخیل در طرح های توسعه شهری است، چرا که شهرهای ایران به طور عام و شهر شیراز به طور خاص «به خودی خود» وجود نداشته است، بلکه در متن طرح های جامع و تفصیلی برگرفته از کشورهای غربی تولید شده است. طرح هایی که مشارکت صرفا در آن ها صوری است.هدف پژوهش حاضر، ارایه نظریه مبتنی بر مبارزه برای به رسمیت شناخته شدن و احترام و ارزش و اعتبار هویت هاست تا همه کنشگران فرصتی برابر برای مشارکت در سازمان دهی و سیاست سازی زندگی مشترک خود داشته باشند. مسئله این پژوهش رمزگشایی سازوکارهای موثر بر شکاف های طبقاتی، شکل های مختلف آگاهی و از همه مهمتر، بر باد رفتن نیروی سترگ وجدان در شیراز است. نتایج حاصل از پژوهش، تببین اصول اجماع در برنامه ریزی شهر شیراز است که بر مبنای نظریه دیالکتیک اجماع، باید فضای شهر شیراز به سمت تغییر فضای محسوس (فضای کنش ها و زندگی روزمره)، فضای معقول (تجلی نهادهای مدنی و نظام مالی) و تغییر فضای زیسته (فضای ارگانیک مبتنی بر هستی و تعاملات) نشانه گذاری و معنا یابد. بنابراین در این تحقیق به صورت ترکیبی از روش های پدیدار شناسی، تحلیل محتوا و قوم نگاری استفاده شده است. پژوهش درصدد پاسخ گویی به سوالات زیر است: ۱- شکل گیری فضای انتزاعی حاکم بر طرح تفصیلی متاثر از چه جریان هایی است؟ ۲-پیامدهای عمده فضای انتزاعی طرح تفصیلی بر شهر شیراز چگونه است؟ ۳-فضای مطلوب برای شکل گیری اجماع موثر چگونه شکل می گیرد؟

کلیدواژه ها:

سیر تحول ، تئوری پساختارگرایی ، اجماع موثر ، افتراق.