پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود، انعطاف پذیری روانشناختی و تاب آوری در زنان متاهل کارمند

زمینه و هدف: ناکامی زوج ها در حل اختلافات زناشویی ممکن است به اشکال گوناگونی بروز پیدا کند که هرکدام به نوبه خود می تواند سلامت روابط زناشویی را با خطر مواجه سازد. یکی از انواع بروز اختلافات زناشویی، عدم رضایت زناشویی است که زوج های بسیاری را درگیر خود می کند. بنابراین این پژوهش با هدف پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس تمایزیافتگی خود، انعطاف پذیری روانشناختی و تاب آوری در زنان متاهل کارمند انجام شده است. روش بررسی: روش تحقیق از نوع توصیفی همبستگی بود. چون شروع این پژهش با شیوع ویروس کرونا در کشور همزمان بود و مراکز بهداشت بعنوان بخشی از جامعه در مدیریت این بحران نقش بسزایی را ایفا می کرد، لذا لازم بنظر می رسید که که این پژوهش در چنین جامعه ی آماری تحقیق شود، از این رو نمونه این پژوهش شامل ۱۶۲ نفر از زنان متاهل کارمند مراکز منتخب بهداشتی آستانه اشرفیه بودند، که به صورت در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سلامت عمومی GHQ برای برش نمره ای و از پرسشنامه های رضایت زناشویی (انریچ و همکاران، ۱۹۸۹)، تمایزیافتگی خود (اسکورون و فریدلندر، ۱۹۹۸)، انعطاف پذیری روان شناختی (به وند، ۲۰۱۱) و تاب آوری (کونور و دیویدسون، ۲۰۰۳) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که بین رضایت زناشویی با تمایزیافتگی خود، انعطاف پذیری روان شناختی و تاب آوری رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد و متغیرهای تمایزیافتگی، تاب آوری و انعطاف پذیری روانشناختی نقش مهمی در تبیین و پیش بینی رضایت زناشویی دارد. نتیجه گیری: باتوجه به ناتیج پژوهش پیشنهاد می شود که از یافته های این پژوهش در مراکز مشاوره ی پیش از ازدواج، مراکز مشاوره زناشویی، مراکز کاهش طلاق و سازمان بهزیستی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

رضایت زناشویی ، تمایزیافتگی خود ، تاب آوری ، انعطاف پذیری روانشناختی.