رابطه تمایزیافتگی خود و سازگاری زناشویی با ناپایداری ازدواج در افراد متاهل

این مطالعه با هدف رابطه تمایزیافتگی خود و سازگاری زناشویی با ناپایداری ازدواج در افراد متاهل انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است . جامعه آماری این پژوهش افراد متاهل شهر شیراز درسال ۱۴۰۲ می باشند. در این پژوهش ۶۰ نفر به روش دسترس در یک نظرسنجی آنلاین شرکت کردند. به منظور جمع آوری دادهها پرسشنامه در سایت پرسلاین طراحی و به از طریق فضای مجازی در اختیار زوجین قرار گرفت . جهت جمع آوری دادهها از شاخص عدم ثبات زناشویی ادواردز و همکاران، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر و پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر استفاده شد. به منظور تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که ناپایداری ازدواج با تمایزیافتگی خود، همبستگی منفی و معنادار (۲۸۶/۰-) دارد، در واقع با افزایش تمایزیافتگی ، میزان ناپایداری ازدواج کاهش پیدا می کند. نتیجه دیگر نشان داد که سازگاری زناشویی با ناپیداری ازدواج همبستگی منفی و معنادار (۶۱۳/۰-) دارد، در واقع افزایش سازگاری زناشویی با کاهش ناپایداری ازدواج همراه است . نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که فقط متغیر سازگاری زناشویی بر اساس ضریب R۲ در مجموع ۳۷ درصد از واریانس ناپایداری ازدواج را تبیین می کند. در مجموع می توان نتیجه گرفت سازگاری زناشویی و تمایزیافتگی خود دو عامل موثر بر کاهش ناپایداری ازدواج می باشد. بر این اساس جهت کاهش طلاق اجرای برنامه های آموزشی و درمانی با هدف افزایش سازگاری زناشویی و تمایزیافتگی خود پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی ، سازگاری زناشویی ، ناپایداری ازدواج