اثربخشی آموزش مدل تنظیم هیجان گراس بر تحمل پریشانی هیجانی در بیماران مبتلا بهاختلال نعوظ روان زاد

اختلال نعوظ بصورت ناتوانی در ایجاد و حفظ نعوظ لازم جهت انجام فعالیت جنسی رضایت بخش تعریف میگردد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مدل تنظیم هیجان گراس بر افزایش تحمل پریشانی هیجانی در بیماران مبتلا به اختلال نعوظ روانزاد انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی موردی بر اساس طرح A-B (خط پایه، مداخله و پیگیری) بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی بیماران مبتلا به اختلال نعوظ در زندانهای تابعه ی اداره کل زندانهای استان اردبیل در سال ۱۴۰۱، تشکیل دادند. بدین منظور سه شرکت کننده مرد مبتلا به اختلال نعوظ (با تشخیص پزشک) به شیوه نمونه گیری هدفمند، انتخاب و تحت درمان انفرادی مبتنی بر تنظیم هیجان در طی هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای قرار گرفتند. میزان تحمل پریشانی هیجانی شرکت کنندگان در سه مرحله (خط پایه، مداخله و پیگیری) از طریق پاسخگویی به مقیاس تحمل پریشانی هیجانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵)، مورد سنجش قرار گرفت. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایه و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته ها نشان داد هر سه بیمار با شروع مداخله، روند افزایشی و رو به بهبودی را در سطح نمرات مقیاس تحمل پریشانی هیجانی سیمونز و گاهر نشان دادند. آزمون پیگیری نیز بیانگر آن است که آموزش ها از پایداری مناسبی برخوردار بوده است. لذا با توجه به کارایی این پروتکل درمانی در افزایش تحمل پریشانی هیجانی برخاسته از اختلال نعوظ و تداوم اثر آن، به کارگیری این روش در سطوح پیشگیری و درمان مبتلایان به این اختلال، ضروری به نظر میرسد.

کلیدواژه ها:

اختلال نعوظ روانزاد ، آموزش تنظیم هیجان ، پریشانی هیجانی ، مدل گراس