استئوتومی فمور واروس دیروتیشن همراه با کوتاه سازی در درمان دررفتگی مادرزادی پس از ۱۸ ماهگی

پیش زمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثرا با استئوتومی لگن تکمیل می شود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاه سازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روش ها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاه سازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزن گذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافته ها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان ۶ درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) به دلیل دیسپلازی باقی مانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقه بندی «سورین» قرار داشتند. نتیجه گیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاه سازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران می باشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانی تر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز می باشد.

کلیدواژه ها:

دررفتگی مادرزادی ران ، استئوتومی ، فمور