مروری بر روش های مدل سازی استئوآرتریت

استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می­ تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می­ کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می­ یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب­ های زانو رخ می­ دهند، در توسعه استئوآرتریت پس­ ضربه­ ای دخیل هستند و به عنوان یک بیماری تحلیل برنده مفاصل، سبب ایجاد تخریب غیرقابل بازگشت غضروف هیالین می­ شود. که با ایجاد درد دائم و ازبین بردن عملکرد مفصل، کیفیت زندگی بیمار را پایین می­ آورد. برای درک بهتر چگونگی پیشرفت استئوآرتریت، به ویژه در مراحل اولیه و نیز ارزیابی اثر داروها و روش­های درمانی جدید، نیاز به مدل­ سازی آن در حیوانات می­ باشد. این مدل­ ها می­ توانند خود به­ خودی و یا القائی باشند. استئوآرتریت خود به­ خودی می­ تواند به صورت طبیعی در موش­های نژاد Str-Ort که به صورت ژنتیکی دست­کاری شده ­اند، رخ دهد. تزریق داخل مفصلی مواد شیمیایی نظیر منوآیودی­استات نیز می­ تواند سبب القاء استئوآرتریت گردد. همچنین امروزه به صورت گسترده از مدل ­سازی­ های جراحی، برای القاء استئوآرتریت استفاده می­ شود که همگی ناپایداری مفصل را برای ایجاد این بیماری نشانه می­ روند. خوکچه­ ها معمولا برای تحقیق درباره­ ی غضروف مفصلی مورد استفاده قرار می­ گیرند و یک مدل معمول برای مطالعه روند بازسازی نقیصه غضروفی کانونی می­ باشند. پیشرفت شرایط تجربی القاء استئوآرتریت مشابه روند طبیعی این بیماری ناشی از بی­ ثباتی مفصل است و پاتولوژی گراس نهایی نیز دقیقا مشابه می­ باشد. روش­ هایی که امروزه برای ایجاد استئوآرتریت استفاده می­ شود شامل برداشت منیسک جانبی و قطع رباط صلیبی قدامی است؛ که به نظر می­ رسد این روش­ ها باعث التهابات کمتری شده و تنها یک بی­ ثباتی مفصلی خفیف ایجاد می کنند که نه تنها ضایعات تکرارپذیری را در مدل ایجاد می­ کند بلکه ضایعات ایجاد شده مشابه ضایعات استئوآرتریت در انسان است. این روش امکان ارزیابی دژنراسیون غضروفی را به وسیله رادیوگرافی، بافت­ شناسی و آنالیز ملکولی فراهم می­ کند.

کلیدواژه ها:

استئوآرتریت ، بیماری تحلیل برنده مفاصل ، تخریب غضروف هیالین ، مدل­ سازی در حیوانات ، ناپایداری مفصل