بررسی اثر خطای بهره برداری بر عدم قطعیت عملکرد شبکه های آبیاری در روش تحویل توافقی

کاربرد روش تحویل توافقی برای افزایش اختیار کشاورزان در مدیریت آبیاری و بهبود بهره وری در شبکه های آبیاری توصیه شده است. در روش توافقی تنوع و تعدد درخواست ها در زمان و مکان، موجب پیچیدگی عملیات بهره­برداری و افزایش احتمال خطا در تنظیم سازه ها می شود. هدف این پژوهش، بررسی اثرات خطای تنظیم سازه ها بر عدم قطعیت شاخص های عملکرد کانال ها می باشد. بدین منظور در یک کانال دو گزینه افزایش و کاهش درخواست در نظر گرفته شد. همچنین چهار سناریو برای خطای تنظیم سازه ها، شامل یک آب بند، یک آب بند و یک آبگیر، دو آب بند، دو آب بند و یک آبگیر تعریف شد. در سناریوهای مختلف اعداد تصادفی برای تنظیم سازه ها با استفاده از روش مونت کارلو تولید شد. سامانه کانال، سناریوهای تنظیم سازه ها و گزینه های تحویل آب با استفاده از مدل هیدرودینامیک ICSS شبیه سازی شدند. شاخص های خروجی شامل دبی تحویلی، کفایت، راندمان و پایداری تحویل، و خطای تنظیم عمق بررسی شدند. عدم قطعیت شاخص ها، برای احتمال خطای تنظیم سازه ها از ۳۸، تا ۹۵ درصد محاسبه شد. محدوده عدم قطعیت دبی تحویلی برای سناریوی افزایشی بین ۳۸ تا ۹۵ درصد، و برای سناریوی کاهشی بین ۳۳ تا ۸۵ درصد به دست آمد. بنابراین سناریوهای افزایشی دارای عدم قطعیت بیشتری بودند، و دقت تنظیم سازه ها در شرایط افزایش جریان اهمیت بیشتری دارد. با افزایش سازه هایی که تنظیم آنها با خطا همراه بود، دامنه عدم قطعیت عموم شاخص ها افزایش یافته است، که بیشترین آنها در گزینه افزایشی برای پایداری تحویل با ۱۲ درصد، و در گزینه کاهشی برای شاخص عمق با ۸ درصد بوده است. در سناریوهای افزایشی، دبی تحویلی با محدوده عدم قطعیت ۳۸ تا ۹۵ درصد حساسترین پارامتر بود. در سناریوهای کاهشی شاخص های عمق با محدوده عدم قطعیت ۳۶ تا ۸۲ درصد نسبت به دبی تحویلی حساس تر بوده است. بنابراین در سناریوهای افزایشی تنظیم دبی تحویلی، و در سناریوهای کاهشی تنظیم عمق اهمیت بیشتری داشته اند.

کلیدواژه ها:

بهره برداری سازه ها ، تحویل توافقی ، روش مونت کارلو ، شبکه های آبیاری ، عدم قطعیت